Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

to co widzimy czego dotykamy jest i nie ma tego zarazem

wyłonione z pustki jest formą zaledwie - mirażem

 

spała przy mnie gdy ja się obudziłem

czuwała nad moim snem gdy spałem

które z nas teraz śni ( bo czym jest jawa)

myślę więc jestem to Kartezjusza sława

 

wstałem więc i patrzyłem w za oknem noc

ona się poruszyła przez sen szepcząc chodź

wstałem więc i patrzyłem w za oknem noc

 

wracam do łóżka i dotykam Jej ramienia

mówię : śpij śnij  moja droga śnij swoje marzenia

bo tam na tamtym świecie do którego dostępu nie ma

nasz rozum

wszystko jest

                     i milknę

a w gardle więzną mi słowa

ona śpiąca ja przebudzony

i nasza rozmowa czarą goryczy się staje

 

(leżę z rękami pod głową

czas jeśli jest albo go nie ma

jeśli jest - jest

wtem ona budzi się i nagle mnie nie ma

jest za to ona)

 

śniłam - mówi do siebie - sen twój

w którym dzielą nas słowa

w którym dźwięki obrazy przedmioty zdarzenia

są ledwie odbiciem tego co wieczne

są ledwie

             i urywa speszona

sen twój śniłam

sen w którym myśli lgną do znaczeń

sen twój

w którym nie ma miejsca na zło i nie ma majaczeń

widziałam cię w tym śnie gdy spałeś

widziałam także siebie i ty byłeś mną gdy stałeś

w mrok za oknem wpatrzony i nie wiedziałeś

które z nas śpi a które czuwa

i mówiłeś coś o tym że nad miastem przeszła burza

pamiętam jeszcze że upływały dni lata godziny

myśmy - wpatrzeni wciąż w siebie - nie znali przyczyny

                                                                          własnego istnienia

nie znali początku i końca i swego przeznaczenia

życie wokół tętniło i co raz to nowe pokolenia

pojawiały się i znikały - niczym okręgi na wodzie -

                                             gdy wrzucić w nią kamień

i nic o rodzie - prapoczątku kruszyny

którą jesteśmy w oceanie czasu

a jest nim pamięć

pamięć Świata i Bożego Stworzenia

który powołał nas do życia w czasie

z chaosu nieistnienia

Który dał nam twarze imiona talenty przeznaczenia

Który tchnął w nas życie w nas - kupkę popiołu -

którzyśmy Nim o On nami pospołu

i gdy to mówiłam nagle sen mnie zmorzył

                                                        i zasnęłam

Opublikowano

Garść powtórzeń bym wyrzuciła, poprzycinała, ale tekst mnie zainteresował.

Przechodzenie światów (jako m.in. wątek z "Atlasu chmur") w wersji romantycznej - bo występuje kobieta i mężczyzna. To co istotne z psychologicznego pkt widzenia - takie dywagacje pozwalają nadać jakość i sensowność wyseparowanej jednostce. Wpleść ją w rytm przemian, ukorzenić i wtopić, w czas i innych. Koncówka mi się podoba, urwana a jak mgławica, w kontekście całości. Zostawia przestrzeń i klimat na w głowie dumanie. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

a - literówka

 

Poczytam więcej, tak to oderwane od mojej rzeczywistości. ;) bb

Opublikowano

Pierwszy dwuwers - piękny, taki wstęp, który " ustawia" cały wiersz.

Tekst płynie, jest w nim pewna tęsknota i czułość - tak to odbieram.

Zapachniało filozofią na wiosnę :) reinkarnacją, oświeceniem, wszystkim:)

Z przyjemnością przeczytałam, piękny wiersz :)

Pozdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowskidzieki!
    • Wśród ruin, na zniszczonym pianinie chwil tych pięknych, złożonych z grafitu, nałożonego na stalowo-blady błękit. Wśród cegieł, które czerwieńsze nie były nawet przy zachodzie słońca, zrozumiał słowa pisane wciąż i wciąż od końca, że początek świata zaczyna się bólem, a koniec nie musi, że czasami widzimy, ale wówczas jesteśmy głusi.   I jak niewiele zależy od tych podających sobie cegły, ani od tych, co na pianinie tworzą nastrój, bo plany, tło oraz mundury szyją hurtem wojen, zguby i nieszczęścia sprawcy. Przed kolejnymi spuszczonymi bombami kazali nienawidzić dzieci innych języków, matkę i ich ojca, zatruwali serca w sieci gwałtami i mordami, by nienawidziły innych, nie miały ogrójca.   Wśród ruin zaczynamy wszystko od nowa, wiedząc, że bardzo szybko zapomnimy i tuż za rogiem, po wschodzie promieni, kolejnego winnego dzikusa odnajdziemy, któremu przypiszemy wszystkie nasze wady, prawo do bezprawia, niekończące ich nakazy.   I została mu tylko para białych klawiszy oraz parę smutnych odkopanych pieśni, a drzewa zdążyły spleśnieć od wisielców, a wiśnie na nich nie wyrosły więcej.   A nam zostało jeszcze kilka lat, zanim ponownie spotkamy się na wojnie. Tylko człowiek woli bagnet niż dłoń, a zło wybiera bezinteresownie.    
    • Autorzy: Michał Leszczyński plus AI.    Piosenka nr 34 pt. Aktywne wysłuchanie   Mężczyzna przed pięćdziesiątką czasem idzie w skok skok to może być szansy ostatniej i ostatniej możliwości zbiera się na wyczyn wzdłuż i wszerz nawet przez kilka lat w ciągu których jest rozkazany dużo sobie wybaczyć   I spotyka tę podobno tę jedyną, która i stanie obok popatrzy namiętnie i chętnie po trochu przytaknie ona wie z teorii cóż znaczy aktywne wysłuchanie dynamiką różnych zachowań uprasza się o dialog   Rąbek sukienki i uroczy dekolt tylko w tym pomogą i pytanie naprowadzające i ala wzruszenia ala historią padnie iluzoryczna prośba nie mów już do mnie więcej mój miły przecież dobrze wiesz, że chcę twojej opowieści (witaj kochany u handlarzy wiedzy i doświadczenia)   Ref. Moja droga sorki sorki, sorki, że nasza rozmowa idzie w monolog dziwnie wielu niebezpiecznych słów i nawet gdy mnie lubisz i wysłuchasz uważnie wiedz, że moje życie tylko skrzypiało wiedz, że moje życie tylko skrzypiało no cóż no cóż no cóż i już i już   Monologi nie kończą się w tutaj czymś najlepszym opowieść mena po czterdziestce toż to taka przeszłość przeszłość nigdy nie będzie snuciem planów dnia jutra wiedz że ta pajęczyna śmiało może się nie udać   Jesteśmy grzeczni ludzie i przytakujemy z dystansem świat - co widać - rozwarstwia się nam jedynie i netowieje sprawstwo i wina to jedno, a uzależnienia są drugim ale bardzo złe były również zewnętrzne okoliczności (krawiec szyje tylko tak jaki miał materiał ole i ojej i ojej)   Ref. Moja droga sorki sorki, sorki, że nasza rozmowa idzie w monolog dziwnie wielu niebezpiecznych słów i nawet gdy mnie lubisz i wysłuchasz uważnie wiedz, że moje życie tylko skrzypiało wiedz, że moje życie tylko skrzypiało no cóż no cóż no cóż i już i już   Im więcej opowiesz, napiszesz wierszy i zaśpiewasz niestety tym więcej padnie słów nie do wycofania fałszywe akordy, krzywe melodie i nie takie nuty tylko wyborny bard lub naj poeta mogą się z tym mierzyć   Najważniejszego i tak przecież nie ubierzesz w słowa najciekawsze tutejsze spowiedzi świat wycina i pomija dobre opowieści mają nudzić i nie ciekawić i się dłużyć świat chce tańca i oczekuje przytuleń, nie pragnie zmartwień (ona mówi, mój tani tego wieczoru chcę tylko już odpoczywać)   Ref. Moja droga sorki sorki, sorki, że nasza rozmowa idzie w monolog dziwnie wielu niebezpiecznych słów i nawet gdy mnie lubisz i wysłuchasz uważnie wiedz, że moje życie tylko skrzypiało wiedz, że moje życie tylko skrzypiało no cóż no cóż no cóż i już i już      
    • @Lenore Grey Dziękuję bardzo.  Długo się zastanawiałem co dziś tutaj wrzucić.
    • @Simon Tracy Piękny Bardzo obrazowy 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...