Zgłoś

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

„Jak mam być wtedy prawdziwy — zapytałeś?” Ale czymże jest prawda w człowieku, który sam siebie nie zna do końca, który się zrywa ze snu tylko po to, by znów zatonąć w majaku? Czyż nie jest tak, że każdy człowiek, szary, pospolity, z tłumu, ten właśnie, którego mijamy codziennie bez spojrzenia — ten też pragnie, choćby przez moment, udowodnić, że jest prawdziwy? Że istnieje naprawdę? Ale jak? Jak, pytam cię, skoro jego „ja” rozmywa się w lustrze cudzych oczekiwań, społecznych masek, w konwenansach, które nakładają się warstwami jak brud na szybie? A czymże ja jestem? Czym jest moje „ja”? Czy jestem sobą wtedy, gdy krzyczę w środku, lecz uśmiecham się na zewnątrz? Czy jestem sobą wtedy, gdy piszę to wszystko nie swoim językiem, lecz językiem, który sobie wymyśliłem — bo tylko tak mogę się wyrwać spod tej ohydnej, duszącej rzeczywistości? Staram się ukazywać to „ja” — tak, dokładnie tak jak powyżej, w tych gorączkowych słowach, co są raczej biciem serca niż logiką. Bo tylko tak czuję się żywy. Tylko tak wydaje mi się, że może… być może… jestem prawdziwy. Cieszy mnie to

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Dagna 

@lena2_  To dojrzały wiersz. Oszczędny w słowach, ale każde z nich waży bardzo dużo. ‘może i lepsze gdzieś inne niebo’ może tak, pewnie tak, ale to Twoje ‘ale’ i to, co za nim, jest  najprawdziwszym z powrotów. Dostrzegam tu sporo czułości, ale też i pokory. Pozdrawiam :)

@Alicja_Wysocka Dokładnie. Patrz, komentarz wyżej.

@Wiesław J.K. Wiesławie, jest o niej, może to wiara, może nadzieja, miłość, kobieta...  Nie musimy tego koniecznie wiedzieć :) 

@Wiesław J.K. Ciekawa interpretacja, ale jednak zupełnie nietrafiona. Wiersz jest dość osobisty, choć pewnie tego nie widać, co w sumie było efektem zamierzonym. Bardzo dziękuję za serduszko.