Pożegnanie z przeszłością

[Maciej_Jackiewicz]

Nawet echo już im  nic nie odpowie

Lodowaty wiatr zamroził  słone łzy

Nadeszła pora  dopisać posłowie

Odchodzą w niepamięć  dobre sny

 

To co było nigdy już tam nie powróci

Zniszczone z ruin też nie powstanie

Kto silny jeszcze kamień ten odrzuci

Kto powtórzy innym każde ich  zdanie

 

Czy to majak czy jakieś inne złudzenie

Dla Judasza przecież nic się nie stało

Zamiast słów jedynie głuche milczenie

Gorzkie ciasto nikomu nie smakowało

 

Opuszczono  w teatrze kurtynę koszmarną

Na scenie nie ma ani aktorów ani dekoracji

Wypili jeszcze jedną kawę jak żałoba czarną

To koniec

 

ostatni pociąg odjechał ze stacji

Edytowane 2 Marca 2018 przez Maciej_Jackiewicz (wyświetl historię edycji)

[egzegeta]

Ewentualnych uwag nie wnoszę, bo nie moje to poletko :)

ale sens trafia.

Pozdrawiam

Edytowane 3 Marca 2018 przez egzegeta
literówka (wyświetl historię edycji)

[Maria_M]

Wczoraj byłam na pogrzebie cioci, zmarła przeżywszy 98 lat i rzeczywiście po powrocie z cmentarza piliśmy kawę, czarną jak Twoja w wierszu. Pociąg odjechał. Tylko nie wiem, czy Ty pisząc, masz na myśli ostatnie pożegnanie - śmierć, czy ogólnie pożegnanie przeszłości? Ale przesłanie wiersza do mnie trafia, podobasię. :))

[Oxyvia]

Przemijanie zawsze jest smutne. Ale tylko dzięki temu doceniamy urodę życia i każdej chwili.

Ładny wiersz.