prolog

[juliusz mickiewicz]

„Ojczyzna moja nie
stąd wstawa czołem…”
C.K. Norwid

PROLOG

Gdy się zjednoczą te cztery krainy,
Odległe od siebie o sto mil dalekich
I gdy zapłoną w nich łzy tej dziewczyny,
Która zjednoczyć je pragnie na wieki.
Imię jej skromne- tylko to wiadomo,
Nazwisko nieznane- może go nie miała,
Lecz życie waleczne, w którym zabroniono
By owa dziewka wolności zaznała.
Ona legendą jest wśród legend świata,
Ona natchnieniem pośród natchnień świeci,
Ona jedyna, wielka, co przez lata
W obcym gnieździe podżedzała dzieci,
By walczyły o wolność dla matki,
By ogniem gonili najstraszliwsze ognie
I jak mór stawali, gdy się ciosem gładkim
Wlewali na ojczyste łono niegrzeczni przechodnie.
Dzisiaj już ognie waleczne nie płoną,
Nie żarzą się płomieniem strzechy przedwojenne,
Dzisiaj to diabła zausznicy stoją
Na czele tej krainy, której ludy wierne
Obierają na cesarzy kłamców i złodziei
I rzucają w kaniony historię o walce wielkiej, znakomitej,
Zapomnieli jak się z jasnogórskich ciemnych kniei
Rzucali śmierci pod nogi chłopy i elity,
By dla dzieci wywalczyć wolny, suwerenny
Kraj Nadwiślański zdrowia, tiulem szczęś spowity,
Który w Europie niby lampa złota
Świeciłby dla wolnego ludu- to głupota?
Tak- odpowie niegodny polskości,
Chłopek- podrzędny możnowładca, co gości
W swych salonach nędzę i hołotę,
Co jak pijak sterczy pod umysłu płotem.
Nie- zaś odpowie ten Polak jedyny,
Który rozumie, że to dziada czyny
Mu dały wyzwolenie, ponad wszelkie nacje,
Co się mienią i lubią zgodne owacje.
Teraz, podzielone te cztery krainy
Tworzą lata i zimy,
Wiosny i jesienie,
Choć się dzielą – współgrają, wspólne swe istnienie
Bogu zawdzięczają, co jak matka- Polska natchnął je do życia,
Tak i nas napełnia wspólnym echem bycia
Byśmy stadem chodzili i w czasie (myśli) powrotu
Dostrzegali górnolotne, piękne pory roku…

[Włodzimierz Nabkowski]

trochę przegadane, może trochę krócej?

[Messalin_Nagietka]

troszkę dało by się oszlifować
"tej" bym wykosił
gdzieś jest"mu" zaczęte
ale ogólnie temat jest
MN