Zraniony anioł

[Maciej_Jackiewicz]

już nie spojrzę tak samo na Ciebie

moimi perełkami - tak mi mówiłeś

nie usłyszę tych kłamstw na poczekaniu

z których śmiali się ze mnie w niebie

 

kiedy zakończę to ziemskie życie zawiłe

nie potrafię grać jak ty zimny draniu

na skrzypcach bez strun bezustannie

i nie umiem tamtej piosenki już zanucić

 

czas utracony ma posiwiałe skronie

piszę tak nieskładnie bo  na kolanie

które nie dla ciebie jeszcze odsłonię

i posłucham innego prawdziwego poety

 

moje perły w brylanty się przemienią

z pustych kartek narodzą się nowe wersety

będę kłaniać się słońca promieniom

a ciało będzie wciąż niewinne i obnażone

 

jeszcze spojrzę na drugą świata stronę

bym wiedziała którędy tutaj powrócić

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 4 Stycznia 2018 przez Maciej_Jackiewicz (wyświetl historię edycji)

[Justyna Adamczewska]

Maćku, smutek z wiersza przebija. Tak, jest wszechogarniający. Czytając go ma się wrażenie niecodziennej samotności, choć samotność znana jest każdemu. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ten wers b. mnie poruszył, choć jest tak oczywisty, lecz w tym wierszu ma szczególną wymowę. Cóż jeszcze? Nie leżą mi te "wersety", jakoś przypominają Biblię lub Koran, ale może sa tu potrzebne. Pozdrawiam. Justyna.