Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Taki los

Basialka19
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Basialka19

Basialka19

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Gdy uciekasz znowu w miasto,

poszukujesz ciągle nowych wrażeń.

Chcesz się oderwać od panującej nudy i ludzi,

którzy tylko mącą Ci w głowie.

Liczysz na nowy początek,

na nowe rozdanie nagród.

Myślisz, 

że gdy będziesz gdzieś daleko,

to tam nie zaznasz już złego.

I uciekasz,

szukasz swojego miejsca.

Już nie ma powrotu do starych czasów,

została tylko nadzieja.

Dotrwałeś do końca,
odnalazłeś swoje miejsce.
Liczyłeś jednak na więcej,
na nowy początek.
Lecz nie ma, nie będzie,
los się odwrócił,
teraz zostało Ci tylko uciekać.
 Więc uciekaj, biegnij !
Niech wiatr Cię nie dogoni,
szukaj wolności,
szukaj szczęścia,
do tego zostałeś przecież stworzony.

 

Edytowane przez Basialka19 (wyświetl historię edycji)
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
Opublikowano

W moim mniemaniu bliżej temu utworowi do prozy,

niźli poezji.

Artystyczne środki wyrazu zastosowane w bardzo niskiej dawce,

wręcz homeopatycznej. Jak na wiersz, dla mnie jest to zbyt dosłowne.

Aczkolwiek przekaz mi się nawet widzi.

 

I jeszcze jedna uwaga techniczna - lepiej czyta się wiersze pozwrotkowane,

a odbiór tekstów epickich ułatwiają akapity :)

 

Pozdrawiam :))

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Ostatnio w Warsztacie

    • yfgfd123
      Kasztan

      Nie widzieliśmy się ile? To ona by musiała powiedzieć. Oczywiście wszelkie sztampowe wyznania, w stylu "Nie mogłem przestać o tobie myśleć...", sobie darowałem - niczego w życiu nie znosiłem gorzej niż wpisywania się w jakiś archetyp, spełniania czyiś założeń, jakichś wyobrażeń mnie, nawet tych pozytywnych. I tutaj, konwenanse romantycznego, kruchego kochanka z anemią, zostawionego u bram dorosłego życia wolałem sobie darować, z szacunku do samego siebie, jak i do niej. Wyczuwałem, jakby ona również dzieliła moją niechęć do archetypów, może to mnie do niej podświadomie przyciągało. Zdarzało mi się prowadzić z nią rozmowy przed snem, zwierzałem się z wszystkiego co aktualnie ciążyło mi na sercu, czy na żołądku, ona kołysała mnie nogą na nodze, a ja usypiałem się własnym słowotokiem. Ale jak to jej powiedzieć, i po co? W takich momentach naprawdę zaczyna się odczuwać jakim skazaniem dla ludzkiego charakteru jest mowa. Nie mogłem znaleźć słów ani celnych, ani w ogóle jakkolwiek przydatnych, musiałem pozwolić ciszy, poezji momentu zagrać to, co chciałbym usłyszeć, w końcu w ciszy zawiera się już każdy wybrzmiały dźwięk, a wprawne ucho znajdzie w niej dokładnie ten, którego oczekuje. Ja niestety byłem zbyt zajęty, aby słuchać, dla mnie cisza nie była brakiem odzewu z jej strony, była brakiem mojego głosu. Czy to narcystyczne? Może nie w tym przypadku. Bo i ona to dobrze wiedziała. Kolejny raz poczułem jakby linię porozumienia, wspólną zabawę, improwizację na cztery dłonie na tych samych klawiszach, szum wiatru biegający od mojego ucha do jej i z powrotem. Ona również szukała się w ciszy. Dojrzały kasztan upadł z głuchym łoskotem na ziemię, gubiąc się w trawie. Poczułem ten sygnał, po tym spotkaniu wiele razy jeszcze słuchałem kasztanów, lecz nigdy nie mogłem powtórzyć tego uczucia. Wydało mi się, jakbym usłyszał w tym uderzeniu wszystko co chciałem usłyszeć, a zarazem wszystko co chciałem wyrazić, że ona równie to czuje, że ona wypadła z łupiny, i że ja się przed nią obnażam, nie musiałem już więcej słuchać, nie musiałem już więcej mówić. Choć wiem że ona również to czuła, nie miałem czasu zobaczyć tego w jej twarzy, wstała wspierając rękę na moim kolanie i odeszła. No tak, w tej chwili to już było oczywiste.

      Edytowane przez yfgfd123 (wyświetl historię edycji)
      0

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...