dialog ze smutkiem

[Wiesław J.K.]

proszę usiąść - odmówił
w jakim celu - zapytał
chciałbym pytań kilka
czego odnośnie - zmarkotniał
tyle tego w tobie 
skąd - dziwisz się pewnie
w tym sęk - odrzekłem
tak - sam nie wiem
nie zawsze jesteś taki
dziwię się czasem 
a jednak coś w tym - chciałem
jest jak widzisz - przerwał
dzięki za...wyszeptałem
kiedyś zrozumiesz-

 

odleciał

Edytowane 23 Grudnia 2017 przez Wieslaw_J._Korzeniowski (wyświetl historię edycji)

[Maria_M]

Nie lubię rozmawiać ze smutkiem, uciekam daleko, nie zawsze się to udaje. Gdyby nie tytuł, to myślałabym, że chodzi o kogoś bardzo przygnębionego. A to na szczęście personifikacja. Początek i puenta są super, ale środek jak dla mnie trochę poplątany i bliżej mu do prozy, a może o to specjalny zabieg. Ogónie pomysł Podobasię.

:)))

[Fred]

Jakiś dziwny urywany ten dialog. Nie moja bajka. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - smutny wiersz ale za to jak szczery - myślę że nie jest źle - ja nie mam do czego się przyczepić.

                                                                                                                                                                                                             pozd. 

[befana_di_campi]

"Posmutniał" zmieniłabym na "zmarkotniał" :)

 

:)))

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzieki, ze podoba sie :) pracuje nad poprawkami

 

pozdr.

Edytowane 23 Grudnia 2017 przez Wieslaw_J._Korzeniowski (wyświetl historię edycji)

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam i dziekuje Waldemarze !

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czesc, dobry pomysl, dzieki :))))

 

pozdr.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam, nic nie jest perfekt, ale szlifuje jak umiem.

 

pozdr.