WRZESIEŃ

[Aleszummm]

 

 

 

Wrzesień nieważny rok

 

Nie pamiętamy oboje

 

Jesień a jasny mrok

 

I dłonie twoje

 

 

 

Uśmiech nieważny czyj

 

Światło spojrzenia

 

A może deszcz już mżył

 

Na do widzenia

 

 

 

Przygasłą liczbą domu

 

Brama zamarła

 

Dlaczego tętni  w skroniach

 

Pustka odgadła

 

 

 

I pozostałem sam

 

Przy biurku z telefonem

 

A tylko siebie znam

 

W pokoju z przedpokojem

 

 

 

Telefon mój posiada

 

Dziewięć numerów

 

I nagle ktoś powiada

 

Tu mówi zero

 

 

 

Więc spoglądałem w tło

 

Czy się coś mnoży przez zero

 

A usłyszałem głos

 

Nie ma takiego numeru

 

 

 

Spojrzałem w lustro

 

Szukając ciebie

 

A odnalazłem pustkę

 

Samego siebie

 

 

 

I ten sam wrzesień

 

Nieważny rok

 

Ta sama jesień

 

W zapadły mrok

 

[befana_di_campi]

Entery, źle się czyta. I jeszcze to pogrubienie druku. Przecież ma to być wiersz, nie luźne komunikaty? 

[Maria_M]

Lubię gdy wiersz czytany przytula mnie i głaszcze

tworzy wewnętrzny spokój, pobudza wyobraźnię

płynie do mnie przyjaźnie poprzez zakręty neuronów

jest dla mnie lekiem na wszystko lub dodaje humoru.

 

Właśnie tak, a Twój wiersz wzbudził we mnie niepokój, nie wiem jeszcze dlaczego? Chyba za dużo komunikatów na raz, pogrubiona trzcionka i odstępy niepotrzebne. Zgadzam się z przedmówczynią.

Pozdrawiam

[M_arianne]

"Więc spoglądałem w tło

czy się coś mnoży przez zero"...

- a powinno być;

czy się coś dzieli przez zero...

Dlaczego? Sprawdź to matematycznie :)