-
Ostatnio w Warsztacie
-
z dedykacją
"gdzie jesteś?
i skąd ta
cisza.?"
w głowie ma mętlik
może zbyt się narzucała?
ale zapewniał, że uwielbia gdy wita go skoro świt
i odpisywał prawie natychmiast
a to już południe
i
cisza.
a może coś mu się stało
- z nerwów przygryza
nie martwi jej nawet własna krew
chodzi z kąta w kąt
sprawdza co chwilę
odpala papierosa od papierosa
popija gorzką kawę
(na sam widok cukru ją mdli
z przewrażliwionym posmakiem)
skubie wargę
stuka palcami o klawiaturę
sprawdza
wciąż nic.
już wieczór
zawsze o tej porze przesyłał pozdrowieniowe gify
a potem "słuchał"
dopytywał
- te ich rozmowy o wszystkim i niczym
były intensywniejsze niż sam dotyk
i tak w nią patrzył!
wysyła kolejne smsy
i czeka, w końcu dzwoni
...nieosiągalny
i
cisza.
żołądek skręca niepokój
coś musiało się przydarzyć!
późna noc
na dźwięk przychodzącej wiadomości
aż podskakuje
- muszę od tego odpocząć
jedno krótkie zdanie, bez emotek nawet
serce skręca gorycz i przerażona odpisuje
w ciągu kilku sekund
- nie rozumie, dlaczego?
co się stało?
odpowiada jej?
cisza.
nie może zasnąć
nie wie o co zaczepić w myślach
analizuje każde słowo
- czy coś powiedziała nie tak?
to na pewno wina jej zachowania
może za dużo o sobie mówiła?
każdy w końcu ma jakieś granice!
napisał odpocząć
czy musi być zawsze taka niecierpliwa?
wszystko zepsuła!
***
ech, Mała, Mała , to jedynie kontrolowana
cisza.
***
?
ona
jest tym czego Tylko Używa
nie pojmując jej natury
przyjmiesz, czy grzecznie poczekasz
aż łaskawie - po odpowiednio podszytej
twoją winą
"nieobecności" z wyczuciem
powrotnie - na ciszę - otuli?
dla S.
jeszcze zanim pójdę:)
Edytowane przez TylkoJestemOna
no i tak!:) (wyświetl historię edycji)0
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnie komentarze
-
.thumb.jpg.2a4c1fb1be2384bf2f494e0e37245a0e.jpg)
Przez aniat. · Opublikowano
Pola zmieniają swoje sukienki, układają je miękko na ziemi, nagą piersią chcą jeszcze nęcić lecz on odchodzi, już nic nie zmieni. Może choć drzewa w domu sadzie, rumianą dotkną go dłonią, rozkoszną słodycz wtopią w usta, do pozostania tutaj go skłonią. Żurawie snują pieśni smętne o tym by serca nie zamykał a on wplątany już w ich skrzydła, gdzieś w horyzoncie westchnień zanika. Wszystko porzuca na swej drodze, nie obejmie nikogo ramieniem, ani mnie stojącej na progu, ani słońca z ostatnim promieniem. -
Przez Migrena · Opublikowano
Noc rozlała się po mieście jak smoła. W jej czerni kołysały się izraelskie iskry - maleńkie, wściekłe gwiazdy Dawida, niosące śmierć palestyńskim dzieciom, spadając prosto w ich kołyski. Wcześniej był tu szept bajek na dobranoc, teraz tylko świst spadających bomb. Na progu domu leży rozerwana lalka. Niebo pękło jak gliniane naczynie napełnione krzykiem. Z rozdarcia wypłynął ogień, który wypala imiona z pamięci ulic. Domy, wczoraj pachnące chlebem i snem, teraz stały się grobowcami oddechów. Pusta miska, w której jeszcze wczoraj pachniała zupa, dzisiaj pełna jest gruzu, Na progach - miski z wodą, której nikt już nie dotknie. Ulice zamieniły się w koryta bezimiennych rzek, niosących małe sandałki, szmery warkoczy, plusk niedokończonych historii. Dzieci - wiosny, które nigdy nie zakwitną - spoczywają w ramionach piasku. Ich rączki zaciśnięte na powietrzu, jakby chciały chwycić chmurę i napić się deszczu. Wiatr czesze im włosy jak matka, która nie umie przestać kołysać. Oczy, które znały tylko kształt matki, gasną, nim zobaczą poranek. Głód ma twarz wygaszonego ognia, gościnnie gasząc głosy głodnych, idzie od domu do domu i niesie w niebyt najmniejszych, w ciemność, ciszę i chłód. Każda ruina to zamrożony krzyk. Każdy cień - zapamiętane imię. Powietrze pachnie spaloną kołysanką. Na krawędzi popiołu rośnie drobny chwast. W jego cieniu drży pamięć światła, ostatnie westchnienie świata, którego już nie ma. Morze staje się lustrem, w którym odbijają się rozmyte twarze, odpływające powoli, jakby ktoś gasił światło w oczach całego świata. Księżyc, blady świadek, przykrywa ich swoim światłem jak prześcieradłem, żeby nikt nie widział, jak dzieci odchodzą, zabierając ze sobą całe słońce. I w tej ciszy, w tym popiele, tylko wiatr śpiewa mszę nad utraconymi: dla kobiet, dla starców, dla dzieci, dla świata, ktory umarł w jednej nocy. Płaczą drzewa, płaczą dachy, płaczą kamienie. Każdy krok po ulicy to echo niewypowiedzianego krzyku. Każdy oddech jest listem, którego nikt już nie przeczyta. List do matki, list do brata, list do świata, który nie usłyszał, nie widział, nie poczuł. I choć noc wciąż spowija miasto jak smoła, w jej ciemności drży pamięć - pamięć, która płonie, jak lalka, a wiatr niesie jej dym, choć światło już dawno zgasło. -
Przez Annna2 · Opublikowano
@andrew tak to prawda. Wielu. I każdemu z nas to się uda. Piękny poetycki -
Przez Annna2 · Opublikowano
@Marek.zak1 Poziam tak. Mogó? Powiem tak. Mogę? Równouprawnienie, równouprawnienie! Krzyczą wszyscy. No i ok- nie mam nic przeciwko. Ale to równouprawnienie często kończy się np gdy trzeba wtargać meble- na czwarte piętro ( bez windy) -
Przez wierszyki · Opublikowano
Tak, to jest wiersz. Udało się zatopić w poezji ;)Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Jacku, dlaczego psujesz odbiór białego wiersza?
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się