Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Ach, ile słyszy się o tej Królowej,

której dwór biega z nosem przy ziemi;

mówią, że trzeba mocno ją cenić;

 

Że ona Wszechświatem i na niej - Wszechświat;

i że w ogóle, nikt większej nie znał;

winniśmy wszyscy pochylić głowy,

pokochać, ukochać jej świat liczbowy.

 

Liczyć z nią w każdej sekundzie życia

i głośno zawsze się nią zachwycać;

nie liczyć jednak na  j e j  wzajemność,

Bo ta Królowa jest dość wybredną.

 

Nie myśleć o tym, że gdzieś daleko,

jest jakaś inna, przy której piękno

tamtej królowej - jak róża zwiędła.

 

Że gdzieś daleko, czarem niewinnym,

rzutem na zmysły prawie nachalnym;

uwodzi Pani z przeciwbiegunu,

z kochanków czyniąc sobie poddanych.

 

Ona jest lśnieniem, gniewem, rozpaczą -

wprost najszaleńszą odmianą życia;

właśnie dlatego, państwo wybaczą -

z nią los swój związać pragnę już dzisiaj.

 

 

Edytowane przez Enchant (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Witaj -  mi się wydaje że chodzi o Kobiele -  no ale poczekamy zobaczymy.

A wiersz faktycznie kuleje czegoś mi w nim brakuje.

                                                                                                                                  pozd.

Opublikowano

Co do interpretacji - nie chodzi tutaj o Poezję, chociaż i ona leży na tym drugim biegunie :) 

Myślałam szerzej, raczej o samej Literaturze i wszystkim, co z nią związane, także poezją.  Miłość, kobieta - cudne interpretacje, dziękuję Wam za pochylenie się i podzielenie się nimi :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Spróbuję. :)

 

Ach, ile słyszy się o tej Królowej,

której dwór biega z nosem przy ziemi;

mówią, że trzeba mocno ją cenić;

 

Że jest Wszechświatem i na niej - Wszechświat;

i że nikt większej władczyni nie znał;

winniśmy wszyscy pochylić głowy,

pokochać kornie jej świat liczbowy.

 

Dalej nic już nie poprawiałam, jest OK.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 warsztatowo — to opowiadanie jest dobrze napisane. Autorka ma słuch językowy, czuje rytm i umie prowadzić narrację przez myśl dziecka. Nie ma przegadania, akcja płynie naturalnie, a zakończenie ma klasyczną strukturę pointy z uśmiechem. To bardzo „czytelnicze” — wręcz stworzone pod szkolne czytanki albo katolickie czasopismo dla rodzin. Treściowo — i tu pojawia się zgrzyt. Na powierzchni to zabawna anegdota o „pierwszym grzechu”, ale pod spodem kryje się lekko niepokojący przekaz: dziecko uczy się, że musi mieć grzech, żeby być dobre, że spowiedź to obowiązek wypełnienia listy win, nawet wymyślonych. Zamiast naturalnej refleksji nad dobrem i złem, wchodzi tu mechanizm winy i ulgi — dokładnie ten, który w dorosłym życiu prowadzi do lęku przed sobą samym. Zosia zrozumiała, że kłamstwo jest „ratunkiem”, bo dopiero wtedy poczuła się normalna — jak reszta. Autorka zapewne chciała stworzyć lekką opowiastkę o dziecięcej szczerości, a nieświadomie pokazała, jak religijna narracja o grzechu deformuje dziecięce poczucie moralności. W tym sensie — to opowiadanie jest naprawdę głębokie, tylko nie w ten sposób, w jaki autorka myśli.
    • @Berenika97 Wiersz jest dobrze napisany formalnie — rytm i pauzy prowadzą czytelnika spokojnie, bez zbędnych słów. To widać i warto to docenić. Natomiast przesłanie budzi mój wewnętrzny sprzeciw. Zrozumiałem tekst jako próbę refleksji nad pamięcią i współczesnością, ale w efekcie wyszło coś, co przypomina bardziej moralny osąd niż poetyckie spojrzenie. Autor zdaje się wiedzieć lepiej, jak powinniśmy przeżywać święta narodowe, jak mamy pamiętać i czuć. A przecież każdy robi to po swojemu — czasem w ciszy, bez pomników, bez flag w dłoniach, bez głośnych gestów. Nie zgadzam się też z ujęciem, że współczesność to już tylko telefony, slogany i zapomnienie. To zbyt proste i niesprawiedliwe. Wiele osób pamięta i przeżywa — tylko inaczej. Świat się zmienił, ale emocje, wdzięczność i refleksja wciąż są w ludziach, tyle że w formach, których nie zawsze widać na ekranie. Końcówka o dzieciach, które „nie wiedzą, dlaczego trzeba czuć” — to zdanie mnie najbardziej zabolało. Nie możemy odbierać młodym zdolności do uczuć tylko dlatego, że dorastają w innym świecie. Takie postawienie sprawy stawia autora ponad nimi, ponad ludźmi — jakby miał monopol na prawdę o patriotyzmie. Rozumiem intencję, ale nie kupuję tonu. To nie jest dla mnie wiersz o pamięci, tylko o rozczarowaniu ludźmi, i dlatego — choć doceniam formę — nie potrafię się z nim zgodzić ani emocjonalnie, ani etycznie. Pozdrawiam serdecznie. 
    • To dzieciątko u wielu się zjawia, a bywa, że  towarzyszą mu jeszcze wychodzące z szaf i ciemnych kątów nieokreślone stwory.  Pozdrawiam serdecznie. 
    • @tie-break Nie potrafię tego opisać rozumem, ale ten wiersz działa na emocje. Zbudował mi w głowie obrazy i zostawił spokój.  Pozdrawiam serdecznie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...