odpowiedź panu cogito

[Kris Senske]

tego poranka przeglądałem się w lustrze

jak niegdyś herbert ze skwaszoną miną

liczyłem że w odbiciu ukaże mi się szczerość

klarowność myśli wobec wytężonej obserwacji

 

na pierwszy rzut oka po mojej stronie

opiewa się wszechśiwat w absurdzie czasu

nic w skórze z paleozoicznych zmarszczek

daleko włosom do dostojnej siwizny rzymu

 

jednak odbiciu nie ufam zbytecznie

gdy nawet litery układa na wspak

w końcu co mi po ustach i zwinnym języku

jeszcze różowych jak kwiaty piwoniii

gdy uszy choć czułe jak wartownicy u wieży

nie przekazały im jeszcze zbyt wielu raportów

 

i co jest mi dane z oczu żarliwych

dwóch latarni zielonych na morzu idei

kiedy ręce wprawdzie jak gdyby chętne

do podtrzymania ciężaru niewdzięcznej planety

nie mogą jeszcze nadawać kształtu

myślom dokładnie jak tego by chciały

 

lecz bez utęsknienia do starczej mądrości

nie czekam na to co przyjść w końcu musi

i robię pożytek z młodości obcicia

 

to rzekłszy myję dokładnie twarz

z resztek snu i spisuję słowa

 

(pan cogito obserwuje w lustrze swoją twarz : 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

)