Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czas szybko płynie burzliwą rzeką

I dzień za dniem, ucieka w mrok

Dziś jeszcze frunę i patrzę w słońce

Jestem szczęśliwy, nie ronię łez

 

I ciągle wyżej, wyżej wciąż w górę

Prawdziwe życie jest pośród chmur

I tak jak Ikar, skrzydlaty nagi

Frunę na oślep, w gorący żar

 

 

Słoneczny promień, topi wosk skrzydeł

Nie czuję spadam, wśród pragnień mgły

Tak ginie młodość, marzenia nasze

Gdy szare życia, otwiera drzwi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Myślę, że dobrze byłoby poprawić. Marcina wersja jest ładniejsza.

Jak widzisz zmiana  nie zawsze wychodzi na dobre wierszowi :)

Poza tym mam zastrzeżenia do wersu:  "Nie czuję spadam, wśród pragnień mgły", a raczej do przecinka, który jest, według mnie,  w niewłaściwym miejscu.

Myślę, że poprawniej byłoby :  "Nie czuję, spadam wśród pragnień mgły".

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam

 

Zgadzam się z Tobą i z Marcinem. Zmieniam to wszystko co mi sugerujecie, ale w moich prywatnych plikach. Po to zamieszczam te kawałki , żeby ktoś mnie ukierunkował . Nie uważam się za poetę. Może kiedyś? Ale niestety to wymaga dużo pracy a ja jestem leniwy.

 

                                                      Dziękuje i pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...