Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Szelestem słów 
karmię ciszę
by odrodził się
zmierzch ze snów

 

Przykładam dłoń
do szyby marzeń
lecz zimne szkło
nie czuje pragnień

 

Czekasz na mnie
już tak długo 
po drugiej stronie

świata utkanego 

ze złudzeń

 

 

 

3 lipca 2017, Papenburg
 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Paulina_Murias (wyświetl historię edycji)
  • 2 tygodnie później...
  • 3 tygodnie później...
Opublikowano

Dziękuję za pozytywny komentarz dotyczący wiersza:)

Wszelkie sugestie dotyczące obrazu najlepiej kierować do jego genialnego autora - Szymona Hołubowskiego.

Serdecznie zaraszam do zapoznania się z jego niesamowitymi dziełami. 

Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

To ciekawe zestawienia słów. Rzeczywiście wiersz "szeleści", jak jesienne liście... Smutny trochę, ale nadzieja jest

 

Oby p. lityczny - kobieta tę nadzieję dał/a. Pozdrawiam J. A.  Obraz budzi ciekawość - szelest, pękanie, samodestrukcja. . 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mimo że z każdego nurtu filozoficznego da się "wyłuskać" coś dla siebie,

osobiście nie skłaniam się ku temi kierunkowi filozoficznemu, jest zbyt materialistyczny i racjonalistyczny.

Myślę, że idee innego wieku są mi bliższe :)

Pozdrawiam serdecznie :)

 

Edytowane przez Paulina_Murias (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Witam serdecznie Paulino - wedle mego świetny wiersz - miłość i marzenia temat morze...

Dobrze że tu zajrzałem -  życzę powodzenia w dalszym tworzeniu.

                                                                                                                                                  Radości z popołudnia życzę

                                                                                                                                                         

Opublikowano (edytowane)

Skomentuję swoim, autorskim tanka (niezbyt udanym, ale w temacie)

- obrazek z sieci

.

                                                                              

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 
padający deszcz
głosem werbla na szybie
- wiosenna pora
Sercem odbite echo
bólem przeszytych wspomnień
.

 

Edytowane przez Bronisław_Muszyński (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Amber To nie jest wcale tak dobrze :// AI coraz lepiej robi podkład muzyczny :)) Aż strach, a są jeszcze lepsze, płatne wersje :)
    • @Leszczym  Świetnie wybrzmiewa, a Koleżanka balansuje i równocześnie pokreśla powagę tematu. Całość super :))
    • Maszyna czasu   Pewien mężczyzna kiedyś się zastanawiał: „Dlaczego przeszłość jest niezmienna? Dlaczego rzeczy, które zrobiliśmy, słowa, które wypowiedzieliśmy, pozostają w przeszłości nietknięte niczym blizny po ranach, widocznie przypominające nam nasze czyny…”   I tak kontynuował: „Gdyby istniała Maszyna Czasu, pozwalająca w mgnieniu oka polecieć w przeszłość i zmienić wszystko na lepsze, nigdy niczego bym nie żałował. Jednak życie jest okrutne i bezlitosne, dając nam tylko jedną szansę przy każdym wyborze. Ten jeden wybór może być bolesny jak rana, która będzie goić się miesiącami, latami — kto wie?”   Mężczyzna podsumował swoje myśli: „Najwyraźniej życie wystawia nas na próby, dając nam egzaminy, a od nas zależy, jak szybko się nauczymy. Niektórzy nigdy się nie uczą, pogrążeni w nieustannych wyrzutach sumienia, marząc o wspaniałej Maszynie Czasu, która nigdy się nie wydarzy.”   Zapytał samego siebie: „A co ze mną? Mam już mnóstwo blizn, które na zawsze utkwiły w moim ciele i nie mogę tego zmienić. Jestem apatycznym, pełnym żalu człowiekiem, który mówił sobie, że nigdy nie będzie żałował, lecz los lubi się powtarzać, pstrykając nas w nos, jakby chciał powiedzieć, że jesteśmy tylko małymi istotami ludzkimi — słabymi i bezsilnymi. A jednak aż do końca mojego istnienia będę wierzył, bo życie, mimo swojej surowości, daje mi nadzieję, czekającą na mnie wraz z nowymi dylematami, jeszcze ukrytymi, lecz wkrótce…”   Tak więc mężczyzna żył swoim życiem, dokonując nowych wyborów i nowych decyzji, które prowadziły go do kolejnych żali, smutku i cierpienia. W ostatnich dniach był cały pokryty bliznami, jednak nigdy nie przestał wierzyć w Maszynę Czasu.
    • @violetta To jest instynkt kulinarny wywodzący się z regionu nie do podrobienia. Mama pielęgnuje tradycje.:)
    • @UtratabezStraty

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Annna2
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...