Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ech ,cóż po pieśniarzu, jeśli jego śpiewu
nikt nie podchwyci i nikt nie posłucha
i cóż też po pieśni, gdy nie ma odzewu,
próżny śpiew Filona, kiedy Laura głucha.

Dla kogo Romea późne serenady,
kiedy Julia na noc watę wkłada w uszy,
po co Don Kichota z wiatrakiem parady,
gdy Dulcyneę ni ziębi to , ni wzruszy .

Komuż więc poety romantycznie pienia,
jeśli wybranka  na nie jest  nieczuła,
i komu wyjawić może swe marzenia,
gdy po manowcach muza się gdzieś  tuła,

a obiekt  westchnień nie chce czytać wiersza.

Wtedy tylko kielich…ot, i myśl weselsza.

 

Opublikowano

Witaj -  inne spojrzenie na fakty - bardziej śmieszne...

Ale może byc A ndrzeju - coś w sobie ma....

                                                                                                                                                               pozd.

Opublikowano (edytowane)

Za czasów Romea jeszcze stoperów nie mieli, stąd pewnie jeszcze wkładali, a nie wtykali, przynajmniej jeśli chodziło o watę do uszu ;))

No cóz, bard nie słuchany, to bard nieszczęśliwy, to i kielich na poprawę humoru nie jest niczym dziwnym.

 

Dzięki za wizytę.

Pozdrawiam :)

 

AD

Edytowane przez JADer (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Oj, tak - znane mi dobrze to bolesne uczucie. :(

Na szczęście mężczyzna mojego życia nie tylko czyta wiersze, ale i sam je pisze (poezja nas połączyła i to dzięki niej się poznaliśmy). Ale dawniej byłam wielce nieszczęśliwa, kiedy nikt z bliskich nie interesował się moimi wierszami i nic ich nie obchodziły moje poetyckie wynurzenia z samego dna serca...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • 10/10/2025 „Tak samo”   Czasami przychodzi znienacka, w zwykły, nużący wieczór. Tak! Zrobię to — odważę się. Idę, jestem, chodzę, mówię, poznaję. Raz czuję zachwyt, częściej przychodzi znużenie. Serce rozpalone lawą fizyczności, ciśnieniem ogromnym, próbującym wydostać się na powierzchnię po latach uśpienia. I nagle przychodzi chwila, która mówi: błędne koło. Przecież tym razem miało być inaczej. Było inaczej, a skończyło się tak samo.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Kto wie, czy winni                       są, czy niewinni;                      t a m /c i  nadają                      na innej linii...                        Ja zaś odbieram                      na  własnej  fali,                      więc myślą żeśmy                      się nie spotkali.                                   ***                         (Jakąż ma  o w a                       minę zawziętą...                       Nie, ja nie jestem                       owej k l i e n t k ą)            
    • @Berenika97    Jak w rzeczywistym życiu: czasem tym, czego potrzeba, aby "(...).Wszystko poszło świetnie (...), jest <<(...) "Stuprocentowy, najprawdziwszy, autentyczny grzech" (...)>> . Przy założeniu, że przy Osobowym Wszechświecie, mieszczącym w Sobie dobro i zło, grzech jako taki w ogóle istnieje.     Dobrze napisane opowiadanie, które  przeczytałem z zaciekawieniem. Serdeczne pozdrowienia.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Roma ten wiersz . nie na niego  prosty klucz polifoniczny z filmu Szpiedzy tacy jak my.  Tu trzeba użyć czytanki chińskich harcerzy;   i wychodzi, że :   podmiot liryczny staje w obliczu chaosu, w którym jego życie i tożsamość zostały nagle zdeformowane lub zdezorganizowane. "dąży do odrodzenia się i uzyskania trwałej formy ('wiersza) To jest reakcja. Skoro człowiek jest "z liter złożony", to musi się na nowo ułożyć. Formą, która nadaje sens i trwałość, jest właśnie wiersz – coś uporządkowanego, sensownego i pięknego, w przeciwieństwie do bezładu liter. Czyli: Z chaosu chce stworzyć sensowną całość. Uproszczona wersja tego zdania: W obliczu życiowego zamętu ("poprzestawiani") podmiot liryczny stara się odrodzić i znaleźć trwały, uporządkowany sens swojej egzystencji.   po ginie z tonikiem nie ma lotnych myśli .
    • @violetta, Ja chyba pierwszy raz widzę trzy zwrotki u Ciebie. Faktycznie, jak Kozucha Kłamczucha (taka bajeczka)  co skarżyła się, że Zazulka jej nic do jedzenia nie dała.  I mówi: - Jak biegłam przez mosteczek chwyciłam jeden listeczek - jak biegłam przez grobelkę chwyciłam wody kropelkę.   A boczki miała mocno wypukłe od jedzenia, kłamczuszka jedna.    A gdzie zdjęcie? Nasturcje są ogniste, ładnie odbijają się w oczach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...