Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Gdy w filozofii wnikam czasem zręby,

rozliczne szczęścia wskazując znamiona

ONA w uśmiechu pokazuje zęby:

 - romantyk z ciebie ,SZCZĘSCIE TO MAMONA.

   

Szczęście odmierzać chcesz  pieniądzem?

Chyba żartujesz, no przyznaj, proszę,

te sny, marzenia, radości, żądze

tak pospolicie zmieniasz na grosze?

 

Łzy szczęścia matki, kiedy ją wzruszy

płacz noworodka, gdy tuli główkę,

ty tak bez czucia, ty tak bez duszy

wprost przerachować chcesz  na gotówkę?

 

Tę radość życia, ufność bez lęku,

tych  młodych twarzy uśmiech dziewiczy

tylko z ołówkiem i kartką w ręku

można zwyczajnie na szmal przeliczyć?

 

Szczęście mężczyzny, gdy mu łaskawy

los z bram niebytu zwrócił  kobietę,

którą ukochał, ty  -  dla zabawy

chcesz na  brzęczącą zmienić monetę?

 

Czymże się stajesz, robakiem, gadem,

patrzże  jak duszy wciąż ci ubywa,

 człekopodobna stworo z żrącym jadem ,

masz tu srebrnika – i bądź szczęśliwa!

 

I tak straciłem ładną dziewczynę.

Moja to wina? Szukam wymówki,

w końcu znalazłem straty przyczynę,

cóż, widać miałem mało gotówki.

Opublikowano

Witaj -  nie dziwie się tym żalą - wiersz ma poziom - lekko się czyta.

                                                                                                                                                                            pozd..

Opublikowano (edytowane)

Dzięki niej możesz być filantropem 

wspierać hospicjum, nowe badania

a przy tym w golfa grać co sobotę 

więc zamiast płakać zmieniaj robotę

 

Dziewczę powróci i zaszczebiota

"zawsze kochałam ciebie mój miły"

lecz ty jej powiesz "eh co za szkoda

bo mą kochanką pieniądz robota 

 

 

Edytowane przez Marcin_Krzysica (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nareszcie zgoda na ekshumacje... Choć czasu upłynęło tak wiele... Bolały wspomnienia w cichy szloch przyobleczone, Padało nocami tysiące łez…   Zgoda niepełna... częściowa... Wciąż więzną w gardle niewykrzyczane słowa... O bólu który w kresowych rodzinach, Tlił się przez kolejne pokolenia...   A przecież każdy człowiek, Zasługuje na godny pochówek, By migocący znicza płomień, Cichym dla niego był hołdem,   By kamienny nagrobek, Wiernie pamięci o nim strzegł, Imię i nazwisko na nim wyryte, Milczącym pozostało świadectwem…   Nareszcie godny pogrzeb… Polaków zgładzonych przed laty okrutnie, Przez w ludzkich skórach kryjące się bestie, Pogardą i nienawiścią nocami upojone…   Tamtej strasznej nocy w Puźnikach, Ciągnąca się noc całą mordów orgia, Dziesiątki bezbronnych ofiar przyniosła, Zebrała śmierć okrutne swe żniwa.   Bohaterska polskiej samoobrony postawa, Chaotyczna desperacka wymiana ognia, Niewiele pomogła i na niewiele się zdała, Gdy z kilku stron zmasowany nastąpił atak.   Spod bezlitosnych siekier ciosów Banderowskich zwyrodnialców i okrutników, Do uciekających z karabinów strzałów, Pozostał tylko wypełniony zwłokami rów…   Po tak długim czasie, Nikczemnego tłumienia prawdy bolesnej, Przyodziewania jej w kłamstwa łachmany podłe, Tuszowania przez propagandę,   Dziesiątki lat zwodzenia, Kluczenia w międzynarodowych relacjach, Podłych prób o ludobójstwie prawdy ukrywania Oddalały żądanych ekshumacji czas…   By w cieniu kolejnej wojny, Niechętnie padły wymuszone zgody, By pozwolono pomordowanych uczcić, Na polskich kresach w obrządku katolickim,   By z ust polskich księży, W cieniu tamtych zbrodni straszliwych, Padły słowa o Życiu Wiecznym, By złożono trumny do poświęconej ziemi…   Choć niewysłowionych cierpień ogrom, Milionów Polaków na kresach dotknął, Czapkując radosnym z dzieciństwa chwilom, Otulili czule swe wspomnienia pamięcią.   I gdy snem znużone przymkną się powieki, Wspomnieniami w blasku księżyca otuleni, Pielgrzymują nocami do sanktuariów kresowych, Starzy zza Buga przesiedleńcy.   A gdy niejednej księżycowej nocy, Starzy siwowłosy kresowiacy, Modlą się za swych przodków i bliskich, My także za nich się pomódlmy…   Za pomordowanych w Puźnikach, Za zgładzonych we wszystkich częściach Wołynia, Niech popłynie i nasza cicha modlitwa, Przyobleczona w piękne polskiego języka słowa…   - Wiersz poświęcony pamięci Polaków pomordowanych w Puźnikach w nocy z 12 na 13 lutego 1945 roku przez sotnie z kurenia Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) Petra Chamczuka „Bystrego”.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • Jar na głaz; a tu ile może jeżom Eliuta - załga raj.  
    • Mat Ina - żet, ale że ty zbiorom, i moro bzy - też Ela, też Ani tam.    
    • Gór udar; rad ucięto w kwotę, i cuda - radu róg.  
    • @Migrena Najserdeczniej Dziękuję!... Z całego serca!... Pozdrawiam!   @violetta I słusznie!... Pozdrawiam!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...