Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

Mewa z  lampy ulicznej  

w okno mej duszy zerka.

 

Udaje, że mnie nie widzi 

- macham do niej.

 

Gestem ludzkim, serdecznym,

sięgam poza szybę rozumienia.

 

W oddali góra przyciąga moje myśli 

i syci wzrok majestatem.

 

Wpatrzony w chmury ponad 

widzę i czuję marzenia co zmieniają kształt życia 

 

Czerwiec 2017

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Wieslaw_J._Korzeniowski (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mojego nie burzą.

.

Za to irytuje mnie zaczynanie każdego wersu dużą literą.

Nie jeden raz prosiłam na tym forum aby autor przeczytał swoje dzieło traktując każdy wers jak osobne zdanie jeśli kolejny zaczyna dużą literą i zastanowił się jaki sens odbierze czytający, nie tylko czytacz.

Dla ułatwienia sprawy zapiszę jeszcze raz:

 

Mewa z  lampy ulicznej.

W okno mej duszy zerka.

Udaje, ze mnie nie widzi.

Macham do niej.

Gestem ludzkim, serdecznym.

Sięgam poza szybę rozumienia.

W oddali góra przyciąga moje myśli.

I syci wzrok majestatem.

Wpatrzony w chmury ponad.

Widzę i czuję marzenia.

Co zmieniają kształt życia.

 

Moim zdaniem takie szatkowanie myśli nie przysparza uroku wierszowi. Może byłoby lepiej  zastanowić się jak zebrać myśl w logiczną całość?

Moim zdaniem lepiej brzmiałoby to tak:

 

Mewa z  lampy ulicznej

w okno mej duszy zerka.

 

Udaje, że mnie nie widzi

- macham do niej.

 

Gestem ludzkim, serdecznym

sięgam poza szybę rozumienia.

 

W oddali góra przyciąga moje myśli

i syci wzrok majestatem.

 

Wpatrzony w chmury ponad nią

widzę i czuję marzenia zmieniające kształt życia.

 

 

  • 5 miesięcy temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ukryte kapcie bose stopy na mrozie
    • @viola arvensis To piękny, emocjonalny wiersz — bardzo obrazowy i pełen wewnętrznego napięcia. Tworzysz niezwykle sugestywną metaforę czegoś, co jednocześnie ciąży i porusza, męczy, a jednak jest częścią ciebie. Wiersz płynie naturalnie, język jest lekki, a emocje w nim zawarte głębokie. Czuć, że to nie tylko literacka zabawa obrazem, lecz zapis pewnego stanu - napięcia wewnętrznego, które szuka ujścia. Pięknie uchwyciłaś dynamikę między tym, co chcemy od siebie odsunąć, a co i tak w nas zostaje. Ostatnia strofa, zamiast klasycznego „uwolnienia”, przynosi zaskakujący zwrot — decyzję o zatrzymaniu tego „gościa”, ale już na własnych warunkach. Wyrażasz emocje w sposób poruszający. Świetny!  
    • @viola arvensis hehe, najwidoczniej kształtne kolana, tworzą kształtne wiersze. Pozdrawiam:)
    • @Rafael Marius latem to pasje, założę wdzięczną sukienkę. Pije herbatę w takiej zrobionej opasce i się wygłupiam nawet w domu dla siebie samej:) mnie rozmarzają takie kwiatki na głowie:) Jutro będzie u mnie Zoja, mam dla niej prezenty, ale myszkę zostawię w domu i jedną książkę. Mnie też zabawki cieszą:) Książeczka ma fajne ilustracje, ruchome strony i ładny tekst. Taka grudniowa książeczka:)
    • @Maciek.J Poruszasz temat przemijania w sposób lekki, codzienny i niepozbawiony humoru. W obrazie zmieniających się pór roku odbija się życie człowieka, a choć pojawia się tęsknota za młodością, w końcowych wersach pobrzmiewa pogoda ducha i pogodzenie się z własną codziennością. Pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...