Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Podrywał dziewczynę w necie bez ryzyka,

że się w niej zakocha, gdy jemu odklika.

Z czasem go oplotła, miłosną tkając sieć;

aż nadszedł taki dzień, że zapragnął ją mieć.

Wciąż ją śledził i był zawsze na jej tropie,

bowiem już go miała na swoim desktopie.

Zapomniała tylko powiedzieć mu szczerze,

ilu takich fanów ma w swoim folderze;

i kiedy był pewien, że już pokochała,

z serca komputera go... zDELetowała.

Edytowane przez samm (wyświetl historię edycji)
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

no fajnie tyle tylko ,że to nie jest fraszka bo ma aż 10 wersów

fraszka na ogół ma 2 wersy co najwyżej 4

a 10 to już jest wiersz

 

Mateuszu

trzeba było ogłosić konkurs na miniaturę o ginącej miłości

samm to nie jest fraszka

przykro mi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj Maćku,

słusznie piszesz "na ogół", gdyż to stwierdzenie nie wyklucza żadnej fraszki z powodu jej długości. Stąd też, ojciec fraszkopis J.K. pozwalał sobie nawet na fraszki o wieeele dłuższe /np.: Na Barbarę - 26 wersów!/. Zresztą, prowadziłem na forum dyskurs i na ten temat, dzięki niektórym Forumowiczom. Oczywiście, moją też można by skrócić, ot choćby do ostatnich 2 wersów, ale żal mi było całej tej historyjki..Być może, to właśnie wzięli pod uwagę Jurorzy...(?)

Pozdrawiam serdecznie.

s

 

 

Opublikowano

Że  ... " lepsze od  viagry  są  wargi  kobiece"

niedowiarek   zajrzał   szybko  pod  kiecę!

Zróbmy  więc   na  naszym  forum  remanent

czy  długość  to  przymiot, czy  mankament

Opublikowano

Ja_Bolku /czy Ty_Bolku (?)/,

Twój wpis też można skrócić do dwóch  wersów, /oddzielnie pierwsze i ostatnie/ i sens zostanie zachowany :)

Pzdr.

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dziękuję Oxy i odwzajemniam gratule :)

Czuję tylko pewien niedosyt: nie zjechałaś mojej fraszki!!

Pozdrawiam słonecznie :)

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wielkie dzięki Alu, ale Ty wiesz, że masz w tym swój niezaprzeczalny udział :)

Ciepłe pozdro :)

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki za uśmiech i ciepły wpis. Masz rację: portale randkowe to nic dobrego i ...dlatego jesteśmy tutaj :)))

Serdecznie i z uśmiechem :)

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 Ostatnio wychodzę z założenia, że na portalach literackich łatwiej poznać potencjalną drugą połówkę, aniżeli na tych szemranych portalach randkowych :) Bezaluzyjnie, żeby nie było.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski Miło mi że Ci się wiersz spodobał. Pozdrawiam
    • @Adam Zębala - dziękuje - 
    • @Deonix_ cholera -- jedną bestię znalazłem........ Dziękuję za ciekawy i miły komentarz. Serdeczności.
    • Widzisz pomniki i budynki,  bardziej rozwiniętych i mądrzejszych  od nas współczesnych,  wyszkolonych wiedzą z gwiazd przodków. I myślisz wtedy tylko o tym jak zachować byt swój na Ziemi. Jak wytworzyć w genach stworzenia,  nie podlegająca atomom przemijania,  czystą, niepokalaną krótkowzrocznością umysłów, nieśmiertelność. Fundamenty świata  są jedynie kruchą podwaliną.  Trwałych celów i pragnień  w jego ogrodach szczęścia nie buduj. Świat jest przeżarty zgnilizną  wartko umykającego czasu. Jego wskazówki jak brzytwy,  tną nasze żywota i ciała w grzechu ostałe, zanim zdołamy zrozumieć  cel i przyczynę wędrówki. Tak mnie więc śmieszą  Wasze ludzkie problemy. Obowiązki, sprawunki, prace i uczucia. Mówicie, że marnuje czas  na depresyjne, łaknące łez  zapisy strof nigdy nieukończonych poematów. Lecz ja to rozumiem i wiem. Czas bywa mi wrogiem.  Lecz i przyjacielskie wizję  mi w marzeniach sennych tworzy. On mnie scali dnia pewnego z ciszą absolutu. Często śnię.  Stoję w ogromnym, eklektycznie urządzonym  hallu ukochanego pomieszczenia. Miejskiej biblioteki. Lecz nie współczesnej.  A tej gdzie unosi się aleksandryjski duch. Gdzie pergaminy,  kruchym pękaniem obwieszczają,  że chcą być odczytywane  przez me starcze oczy. Gdzie kurz zalega w zatęchłym powietrzu, jego drobinki uniesione falą mego oddechu, wirują jak gwiazdy  w ciemnej materii tajemnicy. Oliwne ogniki lamp,  prowadzą ku działom zapomnianym. Skórzane oprawy ksiąg,  których treść wpędziłaby  każdy ludzki umysł w odmęty szaleństwa. Ja znam jednak ich bluźniercze treści, obojętnie w jakim języku,  ziemskim czy nie je ongiś spisano. Lecz czy znajomość prawdy,  daje mi prawo decydowania  o losie tych którym zagłada pisana? Nie. Bo jaką wartość  ma coś spisane od początku na zatracenie? Wszystko przeminie z czasem. Kto wie, może i śmierć kiedyś skona. Zagoniona w ślepy zaułek wszechświata. Zagryziona i rozorana pazurami  swych przybocznych demonów. Dlatego ten sen daję mi wiedzę o świecie. Postrzegam rzeczywistość jako  nieustannie pracujące,  zapatrzone w małostkowości konsumpcyjne, mrowisko dusz czyśćcowych. Jako ul szemrzący groźnymi na pozór modlitwami kamiennych serc. Dla mnie to tylko fikcja. Mistyfikacja i oddalanie  nieuchronnosci faktów. Tej nocy znów byłem  w dziale ksiąg zapomnianych. Nie przywitały mnie jak zwykle  stosownie ułożone i zwinięte pergaminy. Mrok był chaosem. A maska chaosu czaiła się w mroku. Zimny, wilgny przeciąg,  szargał mną z kąta w kąt. Ledwo dotarłem do regałów. Nieocheblowane równo deski  były martwe od dawna. Nie pamiętałem by kiedykolwiek  były tak trupio zimne. Palcami jak ślepiec,  gładziłem znajome grzbiety. Były z innej skóry. Tożsamej. Lichej. Ludzkiej. Tylko jedna księga biła ciepłem. Jej serce nadal pracowało. Kiedyś nadano jej duszę i imię… Nieistotne jest jej miano  bo i tak treść w niej zawarta  niesie ze sobą zagładę  wszystkich znanych światów. Otworzyłem ją po omacku na stronie  na której starożytne byty złożyły swe znaki. Wtem podmuch wiatru przeszedł w prawdziwy niszczycielski huragan i uniósł mnie ponad szczyty regałów, wypchnął do hallu i rzucił przez niewielki świetlik w dachu ku opiekuńczej, wiecznej nocy płaskowyżu. Maska chaosu ostatni raz napłynęła  z niebytu ku mnie  i zaśmiała się ze słowami. Ul jest martwy. Po przebudzeniu  rzuciłem się naprędce ku oknu. Zerwałem zasłonę i firany  i stanąłem oko w oko ze śmiercią. Ul był martwy.  Pełen ciał robotnic. Zezwłoków, brudnych trutni. I pozbawionej korony królowej. Odtąd ul był moją samotnią. I cieszyło mnie to. Na tyle by pewnej nocy,  trawiony obłędem koszmarów  I niekończącym się śmiechem masek chaosu. Udałem się w martwe szczyty gór. Ukryty wśród kłębiących się chmur, rozogniony bijącymi  u mych stóp blyskawicami. Osaczony jarzmem szaleństwa. Rzuciłem się wprzód  ku bezdni nowego koszmaru.
    • @Berenika97 - szkoła musi mieć wynik- to porażające stwierdzenie Bereniko ale bardzo prawdziwe. Nauczyciel goni z materiałem- aby szybciej i aby zdążyć- tak! A dzieci? Ty weszłaś w ich świat- zainteresowałaś. Wygrałaś.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...