Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wypuszczam pięści w chaosie
i ramiona rozkładam
do telekinetycznego romansu

lata nadrabiają się w godzinach
a odległość jest względnie znośna
dopiero teraz chcę palić mosty
i zrobić coś tylko dla siebie

podobno tak rosną oddechy
kiedy słońce zamyka się w sobie
i spokojne dzielenie się sobą
nie wymaga poświęceń

nic nie jest specjalne
bo nie zwracam uwagi na istotę rzeczy
dbając tylko o utrzymanie kontaktu

zdobywam siebie sprzed lat
gdy zmieniamy miejsca świadmości
pokoje oddychają dźwiękami
jednorazowo

teoretyczne jestem tu sam

  • Odpowiedzi 59
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

całość bardzo dobra.
nie pasuje mi troszeczkę:

"nic nie jest specjalne
bo nie zwracam uwagi na istote rzeczy
dbając tylko o utrzymanie kontaktu"

zbiło trochę płynność i jakoś mi nie zalegało długo w umyśle.

Ale i tak ogólnie - przyznam jeszcze raz, że bardzo dobre...

*pokój*

/ktotam

(Wesołych Świąt Panie Tero! :)

Opublikowano

moim zdaniem skandaliczne rzeczy się dzieją
jeśli takie utwory zostają przeniesione do P
to ja mam ochotę unikać tej strony jak ognia

Panie Oyey
dorota i te siedem westchnień
są dużo bardziej banalne i niekonsekwentne
i stylistycznie nieciekawe niż ten utwór

pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chyba po znajmosci... i chyba Ci tłumaczyc nie musze Wielki Znawco Poezji że niektóre gnioty jakie dajesz dalej są w Z

do Ciebie pretensji nie mam, to że nie umiesz jakkolwiek ocenić wiersza względem choćby swojego to Twoja sprawa

tu chodzi o idiotyzm moderatora
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Panie Wielki O
ponieważ pańskie utwory kiepskiej jakości nadal pozostają w dziale Z
a wiersze znacznie ciekawsze i lepsze są przenoszone do działu P
wniosek jest prosty

pozdrawiam

ps. nie mam zamiaru nikogo obrażać, od pewnego czasu niepokoi mnie to, co się wyczynia na tym forum
Opublikowano

Składam Tu podziękowania szczególnie dla Angello jak i byłych moderatorów za możliwość rozwijania się... teraz ten serwis to szambo z powodów o których pisać mi się juz nawet nie chce i dlatego z moim kontem możecie zrobic co tylko chcecie (swoje wiersze przeniosłem na swój dysk). Moderacja ma zwalczać TWA a chyba sama je tworzy. Wiersz ten nie powinien zostać przeniesiony do P. A nawet jeśli to masa innych również... a jednak dlaej są mimo mojego zgłoszenia. Więc niniejszym pierdole to co się tutaj dzieje. Myślałem że piszą i pracują tu inteligentni ludzie ale widze ze sie pomyliłem. Dla niektórych wiersze to coś wiecej niż kawałek tekstu czy piksela na ekranie. Dla obecnej moderacji to chyba pokaz władzy i tego kogo lubią kogo nie...

róbcie ze mna co chcecie...

jak bede miał możliwość bede dodawał tu swoje wiersze
a jeśli nei to trudno, to nie jedyny portal
czuje sie tak jakbym wychodził z domu, jakby wyganiali mnie z niego komornicy
ale w domu powinno też się jakoś czuć, a tu to raczej burdel powstaje

tera

Opublikowano

A co to? TERWA powstaje? Pod względem technicznym kiepski ten wierszyk i żadne rzucanie się autora tego nie zmieni.
Takiego nagromadzenia "siebie" pod różnymi postaciami na przestrzeni dziewięciu wersów już dawno nie widziałem. Sześć razy spójnik rozpoczynający wers (19 wersów!). Nie świadczy to o zaawansowaniu piszącego, chociaż piszący może mieć inne zdanie na ten temat.
Dziwię się tylko, że tak zaciekle atakuje utwory innych użytkowników i nie ma żadnych skrupułów w wyrażaniu swoich opinii, a równocześnie nie potrafi przyjąć słów krytyki pod adresem swojego wiersza.
Wesołych Świąt. Cokolwiek by to miało znaczyć.

Opublikowano

no dobra - powiedzmy, że nie chodzi o ten wiersz, ale to nie zmieni faktu, że dział wyżej jest sto tysięcy gorszych tekstów, chociaż trudno w poezji o stosowanie podobnych określeń - w tym przypadku jednak trzeba stwierdzić, że pewne różnice rzucają się w oczy.

/ktotam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zamiast się tak mądrzyć niech pan zacznie komentować w dziale Z i wskazywać wraz z uzasadnieniem te utwory działu Z, które rzeczywiście tam nie nadają się
bo oskarżać i atakować to każdy potrafi

doprawdy? - niech pan sobie lepiej nie życzy komentowania pana twórczości z uzasadnianiem, bo może to mieć drastyczne dla pana skutki.
prawda bardzo boli.
może warto odwiedzić ziemię...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



geniusze tak już mają

nie będę więcej zaśmiecał i napiszę tylko, że gdybym miał geniusz-krawat - wisiałbym na nim...

i jeszcze jedno:

ten wiersz pasuje tylko do działu Z. - jego obecność tutaj świadczy o jakimś przekręcie - inaczej nie moge tego nazwać.....

/ktotam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - czysta prawda - ale czasem boli - dziękuje że byłaś -                                                                                                   Pzdr.niedzielnie.                                                                               @violetta - @huzarc - dzięki - 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...