Nostalgie

[Zbigniew_Rułkowski]

tęsknisz widzisz ich twarze kochane

bliskie i tak chciane jak morza pogodne

obrazy odległe noszone w duszy wspomnień

nieprzemijający przed wiecznością poranek

 

tam stawał się  początek myśli

na bezkres lat na przyszłe płodów zbiory

budziło się życie dające moc pragnieniom

rozmach młodej duszy opokę trwałości

 

zatęsknisz i usłyszysz te głosy znajome

dźwięki wierne utrwalone w megalicie uczuć

akordy tonów i melodii scalone w miejscu

najtajniejszych klejnotów twojego skarbca

 

echem pierwszych uderzeń młodości mocarnej

szarpiących wnętrzem twych przekonań świętych

cichością pieśni uczuć tylko co poczętych

szczęścia nutą czystą jak poranna rosa

 

dziś tej lekkości w sercu już tak mało

znikają ślady dawnych czasów

coś się zakończyło

zamiotło zawiało zasypało