Zgłoś

@Dominika Moon Ten wiersz jest intensywnym, dramatycznym monologiem, który dobrze oddaje doświadczenie utraty kontroli, euforii, lęku i nagłego załamania. W formie i treści przypomina połączenie stream of consciousness z teatralną sceną – jakbyśmy obserwowali kogoś w chwili przełomu psychicznego albo podczas silnego emocjonalnego transu.

Noc    Czyjeś kroki    Uciekam niepamięcią    W bramę    Zasłaniam się    Morduję    Staje się silniejszy    Wraz z wiekiem    Jestem potworem?   Czy człowiekiem? 

do ostatniego dnia w którym sączyły się radosne chwile beztroskiej szczęśliwości nie myśleli że ich to spotka uciekali nie patrząc za siebie zabierali najcenniejsze melodię języka i pamięć o ojcach schowaną w pożółkłym welonie przypominającym o miłości do ojczyzny a my wypełniliśmy ich naszym chlebem otuliliśmy ostatnią koszulą uchyliliśmy drzwi do naszych kotów wylegujących się na parapecie oddaliśmy ciepło naszych domów koniowi trojańskiemu

w skan-scenie chyba rolą umysłu jest by objaśniać świat zanim pryśnie  to co dla innych   winne ważnego daty imiona kolejność dziejów  skąd dokąd biegnie poszlaki nitka kto za kim stoi   czy kogoś krzywdzi  w tych opowieściach wiersze na skrzydłach a to poeta lożercą ściemnic co mogłeś zrobić?   co mogłeś zrobić? co mogłeś zrobić? co mogłeś zrobić        

@FaLcorN uniwersalni politycy ! Dzięki :)     @iwonaroma miło to słowo usłyszeć :) Dziękuję :)     @viola arvensis a ja pod Twoim wrażeniem :) Dziękuję pięknie.