Zgłoś

@Wochen Wspaniałe słowa zamieścił huzarc podpisuję się pod nimi obiema rękami.

@Robert Witold Gorzkowski   jasne. autor może zawsze u siebie. bo jest u siebie.  

@Migrena Dzięki cały czas go jeszcze zmieniam bo jak zwykle nie mam czasu, więc sorry za zmieniające się słowa.

@Robert Witold Gorzkowski   znakomity, głęboko rezonujący tekst.   to nie tylko liryczne wyznanie, ale przede wszystkim medytacja egzystencjalna nad kondycją ludzką, usytuowaną w polu napięć między miłością a  przemijaniem.   motyw czasu jako siła budująca i niszcząca.   wianek ziół, symbol życia i uczucia, jest składany „z wiekiem”, co implikuje, że miłość i bliskość są doświadczane w cieniu świadomości kresu.   kluczowa    jest tutaj metafora cyprysu, tradycyjnie będącego symbolem żałoby, wieczności i śmierci.   ale najmocniejszym filozoficznie akcentem jest gorzka refleksja w strofie drugiej: „ledwo się szczęście uśmiechnęło a już ze szczytu spadać może”. to echo filozofii egzystencji, która mówi o ulotnosci bytu i braku gwarancji na trwałosć radości.   szczęscie nie jest stanem, lecz efemeryczny m momentem, stale zagrożonym upadkiem.   ostatnia strofa przenosi refleksję na poziom metajęzykowy.   „Słów pierwszych paroksyzmy bólu” -  to obraz wewnętrznego rozdarcia i intensywności, która nie daje się ująć w proste ramy.   Ostateczne „oddalam słów moich upusty” jest heroiczną, choć bolesną rezygnacją z pełnego wyrażenia siebie.   wiersz do głębokiego przemyslenia.      

stare drzewo chata pies oraz człowiek nie mogą boleć   to obraz byłego uczy pokory i lepszego   warto je widzieć nie udawać ze to pustka   stare drzewo chata pies i człowiek to dzisiaj   ozdobione ścieżką minionych chwil godnych życia