FATAMORGANA

[Wiesław J.K.]

Klinika jest niewielkim białym budynkiem z dwudziestoma pokojami po jednym dla każdego pacjenta. W początkowych planach miał to być motel, ale potem gdy Dr. Konrad został właścicielem zmienił budynek w klinikę dla obłąkanych. Zadaniem Dr. Konrada było znaleźć przyczynę co przywiodło wielu ludzi w miasteczku do obłędu i pomóc im. Miejscowość ta była zapomnianym miejscem na odludziu i naprawdę potrzebowała takiej kliniki. Szczególnie jeden przypadek był całkiem szczególny: Pan Mambu jedyny ocalały z wypadku samochodowego był Dr. Konrada osobliwym przypadkiem.
Wyobraź sobie to, jeżeli tylko będziesz mógł to sobie wyobrazić! Nie, po prostu nie możesz nigdy pojąc tej oczywistej prawdy, aż do chwili gdy przydarzy ci się to osobiście.
Szept jak szum jesiennych liści nagle zacienił jego myśli: "Tak, pędzisz do miejsca gdzie to jest ukryte, do punktu zrozumienia, ale pot twojego umysłu pokrył każdy tego zakamarek. Widzisz to, ale niewyraźnie i pytasz co jest prawdą?" Zgaduję, że teraz widzisz powagę tej sytuacji, ciemną tego stronę.
Głos nie pozwolił mu odpocząć nawet na moment... i kto do cholery jest ten facet w białym fartuchu?
„Mambu, twój sarkazm, niewiedza, i brak sumienia pewnego dnia przywiodą cię do punktu gdzie rzeczywistość i sny spotykają się razem i będziesz balansować pomiędzy tymi dwoma światami, a to będzie bardzo niebezpieczne dla twojego zdrowia psychicznego”.
„Co masz na myśli?”
Dr. Konrad znał swojego pacjenta przez wiele lat i byli oni dobrymi znajomymi. Jego silne palce nieświadomie stukały po blacie stołu gdy odpowiedział Mambu:
"Nawet jeżeli usta nie będą wstanie wyrazić prawdę słownie oczy zawsze to wyrażą. Myślę, że słyszałeś o tym wcześniej."
"Tak, coś w tym guście słyszałem."
„Rozbijasz granice rzeczywistości. Twój umysł błądzi poza obszarem racjonalnego rozumienia. Rozumiesz gdzie to prowadzi?"
„Myślę, że rozumiem. Ale co to jest rzeczywistość? Czyż nie jest to fizyczne wcielenie umysłu do świata surrealistycznych majaczeń”.
„Może i tak”.
Doktor Konrad spojrzał na swojego pacjenta z miłym zaskoczeniem i podziwem dla sposobu w jaki ten wyraził swoje zdanie na dany temat.
*******
Był pewny, że ten cichy biały dom na szczycie wzgórza był rzeczywisty. Znał również mieszkańców tego domu. Byli rzeczywiści! Nawet doktor Konrad nie mógł zaprzeczyć jego istnienia, przecież osobiście pokazał mu to miejsce. Na odludziu pogmatwanych zakamarków jego niezwykłego umysłu.
"Myślę, że to nie była halucynacja! Jestem całkiem tego pewny!”
Oczy pana Mambu prawie wychodziły z orbit gdy wymawiał te słowa.
'Tak, tak wiem. Jutro rano odwiedzimy to miejsce jeszcze raz. " odpowiedział doktor Konrad.
*******
Drzwi domu były szeroko rozwarte: wyglądało to tak jakby czekał na nich. Hałaśliwe skrzypienie drzwi zapraszało ich do środka chłodnym powitaniem. Przerażające dreszcze przeszły po ich ciałach gdy wolno zbliżyli się do domu. Okna wyglądały jak dwa olbrzymie ślepia cyklopów i wpatrywały się w nich lodowatym i przenikliwym spojrzeniem.
"Wierzysz mi teraz? To nie był sen! To jest rzeczywiste!"
Cichy głos pana Mambu próbował przekonać doktora Konrada o tej rzeczywistości, a gdy ten obrócił swoją twarz ku niemu serce nagle podskoczyło mu do gardła.
"Nie, to nie może być rzeczywiste! Kto, co to jest ta...rzecz? Nie, proszę nie...nie" prawie krzyczał tak jak obłąkany człowiek.
Doktor, dom, i potwór w ciągu sekundy stali się jednym.
"Mambu, obudź się! Masz zły sen!"
Doktor Konrad potrząsał swoim pacjentem próbując przerwać zły sen, który niewątpliwie go dręczył.
"Co, co się stało? Gdzie my jesteśmy? Czy to jesteś ty doktorze?"
"Tak, to ja. Spokojnie! Wszystko jest w porządku. Jesteś wciąż w swoim pokoju Mambu. Nic się nie zmieniło. Jesteśmy w przychodni i właśnie miałeś zły...a właściwie powinienem powiedzieć, że podróżowałeś znowu po swojej wyobraźni ".
„To niemożliwe!"
Tym razem Mr. Mambu nawet nie próbował odpowiedzieć. Jego krótkie ale muskularne ciało skurczyło się nagle w przypływie nieufności.
*******
Pan Mambu nie mógł uwierzyć w to co się następnie wydarzyło. Jego ostatnie słowa były mieszanką szeptu i głośnego krzyku.
Doktorze, ty jesteś jedyną osobą, która wierzy mi, która naprawdę rozumie mnie".
"Mambu, oczywiście że ciebie rozumiem! Jestem częścią ciebie, częścią twojego snu. Jestem po prostu tobą! My nie istniejemy naprawdę i to jest rzeczywistość. Witam w rzeczywistości wirtualnej, mój przyjacielu!"
"Nie! Doktorze! To nie może być prawdą , to jest niemożliwe!"
*******
Obserwował w skupieniu twarz Mambu. Przechodziła ona przez cykl bolesnych i dziwnych grymasów. W każdym bądź razie była to bardzo interesująca twarz; twarz silnego człowieka z wyrytymi na niej doświadczeniami całego jego życia.
"Doktorze, co pan myśli o przypadku pana Mambu?" ocknął się z zamyślenia słysząc głos pielęgniarki dochodzący jakby zza ściany.
Pani Róża zawsze asystowała doktorowi Konradowi. Zazwyczaj chodziła cichutko jak kot i tym razem także zaskoczyła go swoją obecnością.
"Obawiam się, że po odzyskaniu przytomności, jeśli ją odzyska, będziemy mieć następnego psychicznie chorego".
*******
Biały dom na szczycie wzgórza, doktor Konrad i jego klinika, pani Róża pielęgniarka i całe miasteczko ze wszystkimi swoimi umysłowo chorymi odeszli na zawsze do wirtualnej rzeczywistości z ostatnim oddechem pana Mambu.
Pan Mambu umarł wcześnie rano. Jego mózg był całkowitym wrakiem bez żadnej szansy na uleczenie przez obecną medycynę.