Odpływam

[anna_barbara__czuraj-struzik]

odpływam łodzią w nieznane
w morze nieświadomości co rośnie we mnie jak kwiat paproci ten pierwszy
i jeszcze nie podrabiany

łódź obładowana marzeniami
łódź upleciona z pragnień, które ludzie zazwyczaj nazywają głupotą
a przecież niezmiennie stają się oczywistą prawdą
kołysze się i rozmyśla

tak bardzo chciałabym zabrać ze sobą
istnienia inne zaplątane w sieć
czasu i poza
przestrzeni i poza
być albo nie być, Szekspir niezmiennie inspiruje pokolenia
a mieć nie przyciąga przeciwieństw tylko biedę

odpływam łodzią w nieznane
fokmaszt przeżera wiatr
kil smutek spija z fal jak słony smak sztormu

[TomaszT]

Myślę, że kiedy życie czy chwila
przynosi nam jakiś pomysł lub
szkic tematu, to pierwsza część
tekstu jest spójniejsza i lepsza

Tu chyba jest podobnie

Tekst myślę powinien być oszczędny
i unikać ujęć rozwiniętych, na rzecz
tych jedynie niezbędnych
określających najcelniej.

T/

[anna_barbara__czuraj-struzik]

@TomaszT
dziękuję Panu, Panie Tomaszu za cenne uwagi, zawsze rozważam to, co chcą przekazać mi inni twórcy :) :)

[TomaszT]

Ani ja pan
...................

Pamiętam jak ktoś przyszedł do mnie kiedyś z fiołkami
Nie wzięłam, więc cisnął w moją twarz tymi kwiatami

To był mój przykład

A tu Norwid

"Jak gdy kto ciśnie w oczy człowiekowi
Garścią fiołków i nic mu nie powie..."

....................................
T/