Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Brak słów

Hanna_Kumidaj
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Hanna_Kumidaj

Hanna_Kumidaj

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

leży w dębowej trumnie
blady jak śnieg
więcej nie wstanie

jego głos brzęczy
w uszach mych
jego ostatni gest

chciał dalej żyć
pożałował
poddał się

pozostało jego
nazwisko w
kamieniu wyryte

pozostało jego
zdjęcie w
marmur wbite

pozostała po nim cienka nić
jednak w pamięci
nie umarło nic

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

Jest coś w tym, co może na chwilę zatrzymać. A to już coś :). Oczywiście nie bez uwag :). We wersie "w uszach mych", po pierwsze masz inwersję, a po drugie "mych", to, wydaje mi się, już jest archaizmem :), tzn. nikt już dzisiaj tak nie mówi :). Moim zdaniem lepiej by było " w moich uszach", ale ogólnie to nie jest zbyt poetyckie określenie tego co chcesz powiedzieć. Na koniec muszę pochwalić trzy ostatnie trójwersy. W moim odczuciu są bardzo dobre i to one są tym, co mnie zatrzymuje w tym wierszu. Praktycznie mogłyby istnieć samodzielnie :).
Pozdrawiam i do poczytania :)

Alicja_Wysocka

Alicja_Wysocka

Opublikowano
Opublikowano

@Hanna_Kumidaj
Poczułam Twój smutek i żal.
Mam nadzieję, że o to chodziło. Lubię jak wiersz wywołuje
jakąś reakcję, jak autor potrafi podzielić się emocją, wkraść do serca
słowem.

Ps. Posłuchaj Sylwestra, (mą, twą) to tzw. mątwy, skrócone formy
zaimków. Spotkać je można jeszcze w wierszach patriotycznych,
religijnych lub wiekowej poezji. Współcześnie jednak wybrzmiewają nieco patetycznie.


Pozdrawiam serdecznie :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • aniat.
      Ostatni sierpień

      Przez aniat. · Opublikowano

      Pola zmieniają swoje sukienki, układają je miękko na ziemi, nagą piersią chcą jeszcze nęcić lecz on odchodzi, już nic nie zmieni.   Może choć drzewa w domu sadzie, rumianą dotkną go dłonią, rozkoszną słodycz wtopią w usta, do pozostania tutaj go skłonią.   Żurawie snują pieśni smętne o tym by serca nie zamykał a on wplątany już w ich skrzydła, gdzieś w horyzoncie westchnień zanika.   Wszystko porzuca na swej drodze, nie obejmie nikogo ramieniem, ani mnie stojącej na progu, ani słońca z ostatnim promieniem.
    • Migrena
      Popioły Palestyny

      Przez Migrena · Opublikowano

      Noc rozlała się po mieście jak smoła. W jej czerni kołysały się izraelskie iskry - maleńkie, wściekłe gwiazdy Dawida, niosące śmierć palestyńskim dzieciom, spadając prosto w ich kołyski. Wcześniej był tu szept bajek na dobranoc, teraz tylko świst spadających bomb. Na progu domu leży rozerwana lalka. Niebo pękło jak gliniane naczynie napełnione krzykiem. Z rozdarcia wypłynął ogień, który wypala imiona z pamięci ulic. Domy, wczoraj pachnące chlebem i snem, teraz stały się grobowcami oddechów. Pusta miska, w której jeszcze wczoraj pachniała zupa, dzisiaj pełna jest gruzu, Na progach - miski z wodą, której nikt już nie dotknie. Ulice zamieniły się w koryta bezimiennych rzek, niosących małe sandałki, szmery warkoczy, plusk niedokończonych historii. Dzieci - wiosny, które nigdy nie zakwitną - spoczywają w ramionach piasku. Ich rączki zaciśnięte na powietrzu, jakby chciały chwycić chmurę i napić się deszczu. Wiatr czesze im włosy jak matka, która nie umie przestać kołysać. Oczy, które znały tylko kształt matki, gasną, nim zobaczą poranek. Głód ma twarz wygaszonego ognia, gościnnie gasząc głosy głodnych, idzie od domu do domu i niesie w niebyt najmniejszych, w ciemność, ciszę i chłód. Każda ruina to zamrożony krzyk. Każdy cień - zapamiętane imię. Powietrze pachnie spaloną kołysanką. Na krawędzi popiołu rośnie drobny chwast. W jego cieniu drży pamięć światła, ostatnie westchnienie świata, którego już nie ma. Morze staje się lustrem, w którym odbijają się rozmyte twarze, odpływające powoli, jakby ktoś gasił światło w oczach całego świata. Księżyc, blady świadek, przykrywa ich swoim światłem jak prześcieradłem, żeby nikt nie widział, jak dzieci odchodzą, zabierając ze sobą całe słońce. I w tej ciszy, w tym popiele, tylko wiatr śpiewa mszę nad utraconymi: dla kobiet, dla starców, dla dzieci, dla świata, ktory umarł w jednej nocy. Płaczą drzewa, płaczą dachy, płaczą kamienie. Każdy krok po ulicy to echo niewypowiedzianego krzyku. Każdy oddech jest listem, którego nikt już nie przeczyta. List do matki, list do brata, list do świata, który nie usłyszał, nie widział, nie poczuł. I choć noc wciąż spowija miasto jak smoła, w jej ciemności drży pamięć - pamięć, która płonie, jak lalka, a wiatr niesie jej dym, choć światło już dawno zgasło.  
    • Annna2
      Cień ma się dobrze

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @andrew  tak to prawda. Wielu. I każdemu z nas to się uda. Piękny poetycki
    • Annna2
      Chłop czy wibrator?

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Marek.zak1 Poziam tak. Mogó? Powiem tak. Mogę? Równouprawnienie, równouprawnienie! Krzyczą wszyscy. No i ok- nie mam nic przeciwko. Ale to równouprawnienie często kończy się np gdy trzeba wtargać meble- na czwarte piętro ( bez windy)
    • wierszyki
      Cień ma się dobrze

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Tak, to jest wiersz. Udało się zatopić w poezji ;)  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jacku, dlaczego psujesz odbiór białego wiersza?      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...