Bieszczady

[Andrzej_Wojnowski]

Gdzie te cerkwie
co rosły w przy drogach
bizantyjskim
przepychem skalane
te ikony
z mokrymi oczami
co wiedziały
przyszłość nieznaną

połoniny
skażone jesienią
złotym blaskiem
widocznym z daleka
przyciągając
wędrowców nad ranem
tym zapachem
czystym jak rzeka

gdzie te szczyty
po deszczu zamglone
tajemnicze i piękne
jak życie
uśmiechając się
zawsze uroczo
jak kochanka
odchodząc o świcie

pewnie dzisiaj
to już nie istnieje
pewnie to są
tylko wspomnienia
pewnie teraz
bieszczadzkie anioły
poszukują
innego schronienia