Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Chcę bardzo podziękować uczestnikom forum za wspólną pracę i zabawę. Niestety, ni wytrzymałam psychicznie ataków na moją osobę, dziwnych insynuacji, a nawet oskarżeń.
Życzę wszystkim weny i dobrego samopoczucia. Elżbieta.

Szczególne podziękowania chcę przekazać Mithotynowi, który pomagał mi i wspierał.

Chcę także podziękować Mateuszowi za współpracę, miłe słowa i podziękowania skierowane w moją stronę.

Opublikowano

Ja wiem, że gadanie : Elżbieta , nie rób tego, odwaliłaś kawał dobrej roboty, jesteś obiektywna i szczera...itp....niewiele pomogą, kiedy człowiek zdesperowany jakimiś absurdalnymi zarzutami, oskarżeniami.
Takie bzdety mogą pisać tylko ci, którzy się nudzą, wieczni frustraci w chorych marzeniach mieniący się poetami.

Elżbieta, byłam, jestem i będę z Tobą.
Jesteś nietuzinkową osobą a o takich się pamięta.
A tak w ogóle to przemyśl jeszcze decyzje...może zbyt pochopna.

Serdeczności Ci posyłam.......................................Ir

Opublikowano

@Irena_Zborowska
Bardzo dziękuję. Ne spodziewałam się, ale lejesz miód na moją wątpiącą głowę :-).

Wiem, że to Ty na tym orgu jesteś jedną z nietuzinkowych osób.

Moja decyzja jest przemyślana. Nie stać mnie psychicznie na tę rozgrywkę.
Mam swoje problemy, ale i swoje znakomite pasje i zajęcia, które mnie nie kosztują tak wiele, jak bycie tzw. moderatorem.

Poza tym - sprawowanie tej funkcji staje się obciachem, skoro panują tu niewyuczalni pseudopoeci (mówię o dziale tzw. poezji współczesnej).
Pozdrawiam. E.

Opublikowano

@Mithotyn

Z orgotrolami nie mam już siły walczyć. Tak, jak nie mam siły ogarniać moim umysłem niektórych tekstów. Org zawładnęli pseudopeci, którzy się krzewią i mnożą.
Bycie ich opiekunem to obciach. Przepraszam jeżeli kogoś obraziłam.
Resztę znasz. Bardzo dziękuję Ci. E.

Opublikowano

Bywało gorzej na tym forum, przewinęło się tu wiele osób
typu;
http://www.poezja.org/poeci/58037/Ilionowski.
Obrażali każdym komentarzem wszystkich i wszystko.
Teraz można powiedzieć ; idylla.
PozdrawiaM.

Opublikowano

@Mithotyn
- a raportuj sobie, ile tylko razy sobie życzysz... wielokrotnie w podobny sposób byłem traktowany na początku lat osiemdziesiątych (początki pierwszej i jedynej Solidarności). Takie osoby jak ty są dla mnie po prostu zerem...
Jedynie słuszna racja po waszej - glistowatej stronie - włazodupców...

Opublikowano

@Bronisław_Muszyński
....dokładam głos protestu przeciw takim, jak Pana zachowaniem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
    • Alicjo. Tylko nie gniewaj się na mnie. Proszę.
    • @Waldemar_Talar_Talar to tylko cieszy moją skołataną duszę. Dziękuję.
    • I.  Dobrze, że mogę kochać  bez rekomendacji –  jak się kocha  rysę na szkle,  bo przypomina twarz.  Ty możesz  nie wiedzieć.  Możesz spać spokojnie  w świetle,  którego się nie domagam.  Nie pytam.  Nie proszę o   wyjaśnień –  wiem, że tłumaczą się  z miłości  ci, którzy przestali kochać.  Czasem piszę  do ciebie  wiersze, których nie kończę,  bo koniec  to już nie o tobie. II.  A potem wracasz –  nie słowem, nie gestem –  ale oddechem,  który zostaje  na szklance po herbacie.  Nie wiem,  czy to znów miłość,  czy tylko echo  w miejscu,  gdzie milczenie  nauczyło się twojego głosu.  Znów czytam  to, co nie zostało zapisane.  Znów jestem  tym, który nie potrafi  zrezygnować,  choć już dawno  zrezygnowano z niego.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...