Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Odszedłeś...
Uleciałeś do Boga.
A mnie boli serce, kości , krzyż i noga...
Wiem, nie chciałeś mnie zostawić,
tez nie lubisz samotności.
Lecz, ty śpisz teraz smacznie,
a ja sama, stara wśród nowości.
Ciebie pokocha może
barwny liść kasztanowca.
Mnie nikt już, nigdy...
Bom mała śiwa i obca.
Ciebie pocałuje może
słowo szczerej modlitwy.
Na moich ustach już dawno
inne usta nie kwitły.
Tobie zagra pięknie
wiatr, na srebrnym swym flecie.
Mnie nikt już. Bo kto by grał
serenady starej kobiecie...

Ty jesteś pamięcią,
dobrych poetów natchnieniem...
Proszę miły, pociesz
utul...choćby marzeniem.

Opublikowano

Mam nadzieję, że "krzyż" co boli - to nie "od Boga"?
Pisze Pani tak, jakby nie wierzyła w raj ("ty śpisz teraz smacznie").
"Bom mała śiwa i obca" - (siwa) - proszę Pani, PeeL z dostaniem pracy w charakterze sekretarki może mieć kłopoty, ale jest wiele innych możliwości.
"Ciebie pocałuje może
słowo szczerej modlitwy" - to mi się nie podoba! Kto się tak modli? ("pocałuje"!)
Wydaje mi się, że PeeL mimo wszystko za bardzo koncentruje się na sobie, na opisie swoich "krzywd", a to przecież miał być wiersz o Nim.
pzdr. b

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...