Rozpacz

[Lena Maj]

szeptem okrutnym
magiczną ciszą
czerwonymi ustami
krzyczę - przybywaj
dzwonię zębami
sięgam ręką
po garśc diamentów
przetaczam do krwi
szlachetny płyn
jedynie smutne
to, że to nic
spadam z krzesła
cała niebieska
diamenty dotarły
do serca
przybywaj
czekam
przyozdobiona
jak kwiat śmierci
czarna, czerwona zielona.

[Arena Solweig]

Jest dużo rozpaczy i chciałoby się dodać, że wiersz jest rozpaczą. Wylewa się tu strumieniem. Po pierwszym czytaniu - nie dociera wcale. Końcówka zaskakuje – ale w negatywnym znaczeniu. Przede wszystkim potrzebny jest podział na strofy. Przedawkowanie przymiotników (zamierzone ?) i czasowników, ale brakuje prawdziwych metafor. Warto przemyśleć sama koncepcję wiersza na nowo. Pozdrawiam Arena

[Sandra Sieradzka]

Według mnie wiersz głęboki i ciekawie opracowany. Czyżby oddawał doświadczenie osobiste autorki??