przypowieść o spełnieniu

[chlopiec]

Dzielny kapitan reduty książek
żegna wzrokiem gazową latarnię,
i płochliwą sarnę w liberii skąpej
- ulicznej latarni czujną kapłankę.

Jeszcze pięścią-pieczęcią, przybije swój los
i wypłynie na nieznane morza zapomnienia,
Szatan w szmatach poety się rozpuści, jak wosk,
by wynurzyć się w rzece rodzaju ludzkiego.

Niegdyś śmiałą iskrą myśli miziając absolut
podobny był dziecku, co sięga po wrzątek,
a wyrosło na karła, co sięga po żelazko.

Ten, co odmieniał chciwie kalejdoskop kobiet,
i przecierał oko, zdumiony, jak Aladyn lampę.
Och ten, co nieśpiesznie łąbędzie pióro ostrzył
by nocą tępić je na tyłkach tajemnic świata -

choć piękniejszy w tym był
niż Nike z Samotraki -
dziś błądzi boso przez Babilon.

Smagli kapłani z litości obmyją mu dłonie
i zewrą troskliwie gardła zigguratów samby.
Na ulicy tuli sefirę jak pierś rodzonej siostry.
Do prochu tęskni i w proch się obraca.

Budzi się z trupem Boga w piwnicy,
sumieniem nazisty w Bueonos Aires,
ręką na ramieniu i duszą w nocniku.
To ja, Beatriz, to ja Twój Borges.

Bowiem kropla ostatecznej utraty
przepełnia w ciszy czarę spełnienia.
Wznoszą z niej toast widma proroków,
markując gest grymasem błazeństwa.