Chór mówi Kordianowi, jak jest.

[chlopiec]

Wdzięcznie sunie pochód ithyphalloi:
Oto chór mówi Kordianowi, jak jest.
Chór tańczy, chór śpiewa,
a tu ziewa podmiot liryczny.

Bo chórowi jednak chór do tego.
Freud jeden wie, jak ego aktora
może współżyć z jego emploi.
Ile w słowach jest plwocin, a ile lawy.

Kordian pamięta Gustawa.
Czasem na groby jeszcze wpadnie -
pobrać materiał genetyczny.

Kropi etanolem szkiełko nakrywkowe,
preparuje tkankę i pikluje sprawnie -
halogen w oku mikroskopu błyszczy;

I już jest w ogrójcu, już wita się z ojcem -
drewnianym palem, rzeźbiarzem, ościeżem,
którego czeka w piasku syna szkielet,
z nudy trzciną porosły pod niebem pożogi.

Gustaw mnoży się i infekuje szramę:
Jest gram-ujemny; w malignie, na pryczy,
Kordian drży w astenii do trzeciej nad ranem.
Nie zdąży już zabić ni pokochać Carycy.

Nie pozna lata tajgi, słodkiej udręki,
zdradził ostatni akt, siebie i całą pieśń.
A jej koda i zgrzyt zaciśniętej szczęki
niesie się echem po ostatni wiersz.

[e-m-e-m]

dobry wiersz