Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie miej mi za złe cielesnych porównań oto nadjeżdża
pokaleczone rosyjskie imię samonośne getto w tym śnie
są też inne podobieństwa dalej
pobaw się nimi
przecież cię ruszają
gwałtowne ćmy z przewodniego aksamitu
przyzwalająco drążące światło
wydziobany z drewna rezonans
kluczowe słowo jak
osłonięte ogniem paniczne zamki

nie miej mi za złe cielesnych porównań
pośmiertnych opadów po których syn pyta
- dlaczego to nie działa
a nam pozostaje powiedzieć
- dobrze że było mu dane
co prowadzi do piaszczystej melodyki
imitowanego niemieckiego

nasz oswojony hałas i jego trójkątny łeb
zdjęte z obrazu perforowane wycie niby
zbliżeniowe lecz niezupełne dla państwa wygody
zagłusza skośne szeregi krawężników

kiedy odpisujesz przez pół Azji
Diane Keaton odpowiada: moje życie to chaos
pozwala się pocałować

Opublikowano

jak dla mnie dość nierówny wiersz,
naszpikowany alegoriami, jak keks rodzynkami:-)
najbardziej podoba mi się - samonośne getto i wydziobany w drewnie rezonans, chociaż nie bardzo rozumiem, dlaczego wydziobany, a nie np. wyżłobiony lub wydłubany,
paniczne zamki z kolei, kompletnie do mnie nie trafiają
trzecia zwrotka jakoś mi zgrzyta, odstaje i treściowo i stylistycznie od reszty, łamie nastrój
a szkoda, wolałabym, żeby płynnie wprowadziła w ostatnie wersy, które z pewnością zapadną mi w pamięć
pozdrawiam:-)

Opublikowano

@tolekbanan
dlaczego tak, a nie tak?
zazwyczaj nie bardzo wiem, co począć z podobnymi pytaniami. Mówię to bez złośliwości, ale pisanie to chyba kwestia wyboru i doboru, czyż nie? Kwestie estetyczne, a nawet fonetyczne są chyba równoważne w merytorycznymi. Zatem, dziobanie łączy dla mnie walory każdej z tych kategorii. Najprostsza przyczyna będzie chyba taka, że żłobienie i wydłubywanie wydają mi się mniej nośne jeśli chodzi o drgania i wibracje.
Uwagę o rodzynkach przyjmuję z pokorą,
trzecia być może rzeczywiście odstaje potoczystością narracji, ale wynika to trochę z odwrócenia konstrukcji zdania. Nic lepszego pod względem technicznym tu nie wymyśliłem ;)

dzięki i pozdrawiam
A.

Opublikowano

"Zaćmienie", to tytuł ocean i bardzo pasuje do treści wiersza.
Czytałam kilka razy i osadzam obraz/obrazy w pewne ramy, które zachowam dla siebie.
Słowo "wydziobany" nie drażni mnie, jest kilka świetnych wersów, inne są dopełnieniem,
chwilami niełatwym, ale o całości napiszę, zaciekawiło.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Czytałem już kilka razy.
Z tym wierszem jest trochę tak, jak z piosenką w obcym języku, którą niezupełnie się rozumie, ale "podskórnie" czuje, że jest dobra :)

Czytający nie ma momentu by wytchnąć, bo przenośnia goni przenośnię - to zarzut.

Ktoś mi tu kiedyś "wciskał", że w prostocie metoda, że można bardziej po ludzku.
Choć tu akurat nie do końca chodzi o trudność, a o nasilenie umownych "sensów przenośnych".

Najczęściej jest tak, że to co dla autora oczywiste, dla odbiorcy już taką oczywistością nie jest.

Tępy jestem, więc pewnie sobie jeszcze poczytam, a i więcej wniosków "dojrzeje".

Chętnie poczytałbym jakieś konkretne komentarze, ale na tym pozornie żywym portalu trudno tego oczekiwać.





Opublikowano

@Mariusz_Sukmanowski
jeżeli powiem, że nigdy nie byłem fanem "zgadywania autora", bo to, było nie było, nieładne zostawianie go samemu sobie, to pewnie strzelę sobie w stopę, ale co mi tam ;)
Zresztą komentarz elegancko udziela odpowiedzi na niektóre z wątpliwości, zatem trudno tu wyskakiwać z czymś innym poza podziękowaniami ;)

pozdrawiam
A.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...