Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

noc pohukuje na mnie jak sowa
czasem błyśnie czymś w okno, a ja już widzę
blask
oczy
przyklejone do podłogi, ściany , muchy za moimi plecami
byle nie
patrzeć w punkt od którego nie można się
oderwać
słychać
dźwięki które wrastają i stają się tobą
nami
wszystkimi z osobna
głosami pustki księżyca i pełni
poświaty
za światy powiedziesz każdą myśl jaka spocznie
uczepi się tonu
zatonie w pejzażu
by umrzeć
na końcu spojrzenia i dźwięku


  • 2 tygodnie później...
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

@LadyC
LadyC ( no wszystko wyjaśniać ?? wszystko wyjaśniać ?? ... kurczaczki jak zwykle nic bebechem nie dadzą wyczaić heheh ).... aaaalee ;) okij. Strasznie dużo tu przerzutni " ja już widzę/blask/oczy", można się/oderwać/słychać " , " się tobą/nami/wszystkimi z osobna" , czy właśnie " poświaty/za światy/ ( ta jak dla mnie przekomiczna ,aaale ). Któreż to przerzutnie powodują nie tylko dowolność czytania, interpretacji i zrozumienia , lecz i niezłe "zamieszanie" i utrudnienie w odbiorze, aaaleee widac tak miało być ( pomieszanie z poplątaniem ). Aaaalee co mua tam wiem ;)) ... mua, mua , mua ( to na osłodę )
pozdrawiam i sorki za różne ....

Opublikowano

Ach! mua!
A to już wszystko kumam :)))

A, że zamieszanie - miała być przestrzeń, miało być trochę zamieszania bo to w sumie zbiór luźnych skojarzeń o sporej dowolności interpretacyjnej.

  • 1 miesiąc temu...
Opublikowano

noc pohukuje na mnie jak sowa
czasem błyśnie czymś w okno, a ja już widzę blask
oczy przyklejone do podłogi, ściany , muchy
za moimi plecami byle nie patrzeć
w punkt od którego nie można się oderwać
słychać dźwięki które wrastają i stają się tobą
nami wszystkimi z osobna
głosami pustki księżyca i pełni poświaty
za światy powiedziesz każdą myśl jaka spocznie ...to za światy - poświaty za blisko, prawie rym
uczepi się tonu zatonie w pejzażu ........ tonu - tonie
by umrzeć na końcu spojrzenia
i dźwięku

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Mitylene   Pamiętasz mnie?   (Autor tekstu: Marianne Faithfull   Pamiętasz cokolwiek? Nie udawaj, że nie było wesoło Zapisz to pod hasłem "rozrywki przeszłości"   Rozglądam się po pokoju Wspominam bliskich memu sercu I chyba pamiętam wszystko Lecz przede wszystkim Ciebie Bo zawsze chodziło tylko o Ciebie   Nigdy nie interesowali mnie inni Ani to co myślą To mnie mogła przypaść Twoja miłość A Tobie cały świat Gdybyśmy tylko potrafili to sobie dać..."   (tłumaczenie: Tomasz Beksiński)            
    • @tie-break Bardzo poruszający wiersz o byciu w zawieszeniu, w oczekiwaniu, niby blisko cudzego ciepła, ale jakby zawsze odrobinę za późno, za szybą. Puenta jest pięknie skromna i boli dokładnie tyle, ile trzeba.
    • Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba, pnącze ognia rozciągając się w mętną kolumnę powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę, nad jaką wisi słońca wykluta maceba.   Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu, niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny; bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny, jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.
    • Zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę. Latarnia dławi się od światła. Przynoszę moje śmieszne słowa i karmię nimi obce gniazda.   Dawne ogniska wciąż się jarzą, nie pozwalają mi wejść dalej, niż do zacisza wiatrołapu, gdzie tylko letarg czeka na mnie.   Patrzę na ślady innych cieni, które tu przecież są u siebie; słyszę ich głosy, gdy gorąco pragną się splatać z twoim śmiechem.   Zawsze rozumiem, zawsze czekam, z niewidzialnością pogodzony, bo może jeszcze, może kiedyś - ktoś szerzej jasne drzwi otworzy.   A to co moje, deszczem spływa, jak mgliste krople - z drzew bezlistnych, a to co daję - na stracenie - skrzętnie upycha noc w klepsydry.   Byłem pomyłką od początku, będę pomyłką aż do końca, zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę,  by odbić blask cudzego ognia.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      O, tak.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...