dominique

[Kraft_]

kobieto zapisana wierszem
za bramą najcichszego lasu
wypływasz z dna oka
uciekam tam gdzie gasną liście
złudzeń przed strachem w barwność snu
zamknięty widokiem z okna
karmię gołębie póki ulotność pełna skrzydeł
gwiazdy zapowiadają pełnię
ja to się przyznam w ogóle niczego nie potrafię
nauczyć się od życia dlatego

wciąż próbuję nauczyć
życie

życia

stoisz piękna
tyłem pełna wiatru we włosach
wyciągam podręczny alembik
żeby nie zniweczyć destyluję wtedy jest łatwiej
odnaleźć siłę we wgłębieniach powietrza
nie chcę opowiadać bajek
ale nad ranem gdy się we mnie wtulisz
pomruczę ci o nocach pełnych tajemnic
z przedsmakiem długowłosa
skalecz mnie mocno do ostatniego świtu
tak bardzo jesteś gdy nie ma cię wcale
wersja do druku

[andrzej_barycz]

Pisze pan ciągle "ten sam" wiersz...
Przy odpowiednim dawkowaniu czyta się z przyjemnością, lektura całego tomiku pewnie skończyłaby się drzemką... :)

[Kraft_]

@andrzej_barycz
Rozumiem Panie Andrzeju, ma Pan rację, postaram się odbić trochę od tego nurtu... :)
Pozdrawiam.

Kraft