W moich wierszach

[Mieczysław_Borys]

Żal życia kładę na papier,
chociaż wolałbym łzy,
bo cicho po licach spływają
i nie bolą tak jak sny.

Krzyk w ciszy pomnażam
i czym go na papierze więcej,
tym w krwawiącym sercu mniej.
Piszę to, co za potrzebę uważam
i o tym, co serce dyktuje.

Szelest papieru nie boli,
a i słowa w nim dłużej przetrwają.
Papier jak cierpliwy,
wszystko znosi powoli,
skoro jest on ogromny,
jak rzeka od źródła do ujścia.

Mieści się w nim to
czego znieść nie może dusza
i czego serce nie udźwignie.