Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czy możesz dzisiaj być inna?
Wziąć pod rękę i szepnąć: "Chodź, wyjdźmy na spacer za miasto".
Wiewiórka ruda i zwinna
skacząc przecięła drogę. Na drodze czas całkiem zasnął.

Zamarł w brukowych kamieniach,
w sklepieniu drzew nad drogą, w liściach złocących ziemi szarość,
w snujących się gdzieś wspomnieniach.
Starsza pani pod drzewem spogląda na nas - to starość.

Biegnijmy, dziś nas nie dogoni.
Lecz czemu się odwracasz? Spójrz, a za nami ślady nasze
się zeszły i zmartwień koniec.
Pokonamy wykroty, a do tyłu - jest sens patrzeć?

Może plany snuć powinnaś.
Zostaw w końcu piekarnik. Gorący - sam upiecze ciasto.
Chociaż od teraz bądź inna!
Weź pod rękę i powiedz: "Chodź, wyjdziemy poza miasto!"


*tekst pod tym tytułem napisałem w 2006 r zajrzałem do niego 2 lata temu myśląc puszczę go w zapomnienie a on zaczął mnie mordować. Co jakiś czas przypominał się i wrzeszczał na mnie "nie wywalaj ale popraw" - uległem

Opublikowano

a spacer troszkę był spóźniony,
w gałęziach księżyc wisiał
i spadł w kałużę liść złocisty
wraz z liściem spadła cisza

wtem most stareńki jakby westchnął,
w skrzypienie ubrał podziw
no poparz, popatrz, zawsze razem
i ciągle tacy młodzi

:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ten spacer chociaż spóźniony
milczenia nie okrył się płaszczem
słowa nie dały sie ponieść
a oczy niemogły napatrzeć

fakt że staruszek mosteczek
mógł podziw ogarnąć skrzpieniem
lecz on był dyskretny przecież
wyzwolil uczucia i wenę
:)
Opublikowano

@Jacek_Suchowicz

Witaj Jacku - zapachniało tęsknotom za czymś wyższym za czymś co minęło .
Takie mam odczucie .
A ten fragment poniżej najlepszym odbiciem wiersza .


Biegnijmy, dziś nas nie dogoni.
Lecz czemu się odwracasz? Spójrz, a za nami ślady nasze
się zeszły i zmartwień koniec.
Pokonamy wykroty, a do tyłu - jest sens patrzeć?

pozd.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ten spacer chociaż spóźniony
milczenia nie okrył się płaszczem
słowa nie dały sie ponieść
a oczy niemogły napatrzeć

fakt że staruszek mosteczek
mógł podziw ogarnąć skrzpieniem
lecz on był dyskretny przecież
wyzwolil uczucia i wenę
:)

poszli na spacer nieco spóźnieni
drzewa błyszczały srebrnym cekinem
w rzece mrugały gwiazdy złociste
a wiatr się ślizgał między stopami

stali na mostku czule wtuleni
zeszli na brzeg okryty jaśminem
jaśmin uwolnił żądze ogniste
kiedy się księżyc skrył za chmurami
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


potem na mostku tacy spełnieni
odkryli w sobie radości tyle
a woda płynie swym nurtem bystrem
słońce odbija refleksem mami

i przeszli cicho po ornej ziemi
wpadając w bruzdy stopą co chwile
na objad zjedli smażoną rybkę
skryła przeszłość kojąca pamięć
:)

pozdrawiam Jacek
  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wszystko wygląda inaczej kobiety gorzej problemy lepiej   tylko dotrwać do rana   jest taki sposób idzie się mostem dotykając coraz zimniejszą dłonią żeliwne latarnie skąpane w poświatach a przy ostatniej zwiniętą pięścią walić należy do krwi tępe krawędzie aż poczujesz sympatię do świata   powinno wystarczyć do rana   nie skończysz w pętli nie skoczysz  
    • @MIROSŁAW C. Jest takie podejście, że do odbioru obrazów nie potrzeba przygotowania – można na nie spojrzeć jak na krajobraz, a do tego każdy jest zdolny. Przy tym obrazie rozum z przyzwyczajenia coś składa, ale w końcu przechodzi na odbiór.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • @Naram-sin Twoja odpowiedź jest jak zgrabnie przystrzyżony żywopłot – elegancka, ale pozbawiona życia. Tak bardzo chcesz sprowadzić wszystko do formy, że zatracasz sens, dla którego ta forma w ogóle istnieje. Twoje podejście przypomina nauczyciela, który zamiast słuchać, co uczeń próbuje wyrazić, skupia się wyłącznie na poprawnym użyciu przecinków.   Piszesz, że nie dyskutujesz z treścią – i jednocześnie poświęcasz cały akapit na jej wyśmianie, próbując przykryć ironią i estetyczną wyższością własny brak zrozumienia. Mówisz, że forma jest słaba – może i nie jest perfekcyjna, ale jej celem nie była akademicka precyzja, tylko przekazanie emocji i myśli, które nie mieszczą się w twoich estetycznych ramach.   Wypominasz mi „trąby jerychońskie”, a sam nie dostrzegasz, że twoje litaniowe ciągi zdań też grzmią – tylko w tonacji mentorsko-nudzącej. Mam pełną świadomość, że używam słów takich jak „przebudzenie”, „katusze”, „kajdany” – i robię to nie dlatego, że chcę bawić się w romantyzm, ale dlatego, że one oddają ten ciężar, który wielu dziś czuje. Jeśli dla Ciebie to tylko „rekwizyty z liceum” – świetnie, ale dla innych to może być język doświadczenia.   Piszesz, że gdybym „wyszedł z tym na ulicę”, uznano by mnie za pijaka lub niespełna rozumu – i tu właśnie pokazujesz swój największy problem: utożsamiasz konwencję z wartością. Prawda jest taka, że wielu ludzi, którzy wyszli na ulicę z „dziwnymi słowami”, zmieniło świat. A wielu, którzy siedzieli w fotelu i poprawiali innych, zostali zapomniani razem z pyłem swojej krytyki.   Dziękuję za opinię – szanuję ją jako odmienny punkt widzenia, choć zupełnie się z nią nie zgadzam. I radzę Ci jedno – czasem warto posłuchać, zanim się oceni. Bo jeśli dla Ciebie każdy głos brzmi jak „trąby jerychońskie”, to może problemem nie jest głośność – tylko Twoje uszy.
    • woń dymu — pali się. popiół. wszędzie popiół po Tobie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...