Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Uderza niebywały spokój -
Ogarniam próżnię dłońmi.
Nikt tego mi nie broni,
Nikt nie przeszkadza.
Łza także już mi się nie uroni,
Jestem duchowo spełnionym.
Piszę wiersz, Bóg kieruje moimi słowami -
Jestem nieułożonym, a złożonym,
Przebywam tutaj pod jarzębiną
Nie raz, nie dwa, wieloma razy.
Mam w rękach szczerą odrobinę świata -
Wystarczy mojemu natchnionemu sercu.

Zalew "Czapielówka". Podlasiu i nie tylko

Opublikowano

@Mieczysław_Borys
Zgadzam się z Marlett w kwestii tytułu.

Czytam ten wiersz po swojemu:

Uderza niebywały spokój.
Ogarniam próżnię dłońmi.
Nikt nie przeszkadza nawet łza
już się nie roni -

Jestem duchowo spełnionym.
Piszę a Bóg kieruje słowami.
Tutaj mam w rękach szczerą drobinę
świata - wystarczy natchnionemu sercu.

Starałam się zachować Twoje przesłanie ograniczając słowa.
Nie wiem, czy zaakceptujesz moją sugestię ale ... to już Twoja decyzja.
Wiersz jest duchową refleksją i to czytelnik ma wyczytać z treści a nie z wyjaśnień Autora.

Serdecznie pozdrawiam, Mietku :)

Opublikowano

Marlett - Tak to prawda. Dziękuję Marlett. Dostosowałem się do Twoich rad i skróciłem tytuł wiersza, a i przy tym poprawiłem wiersz.
Co ja bez Was bym zrobił? Pozdrawiam serdecznie. Miecio.

teresa943 - Krzysia, dostosowałem się do Twoich rad - i poprawiłem wiersz, może nie w całości, ale rady wpłynęły na mnie pozytywnie.
Przyznaję, że są uzasadnione! Co ja bez Was bym zrobił? Miałbym stylistycznie gorsze wiersze!... Dziękuję miło. Pozdrawiam. Miecio.

Opublikowano

@Mieczysław_Borys

Uderza niebywały spokój -
Ogarniam próżnię dłońmi.
Nikt tego mi nie broni,
Nikt nie przeszkadza.

Łza także już mi się nie uroni,
Jestem duchowo spełnionym.
Piszę wiersz, Bóg kieruje moimi słowami -
Jestem nieułożonym, a złożonym.

Przebywam tutaj pod jarzębiną
Nie raz, nie dwa, wieloma razy.
Mam w rękach szczerą odrobinę świata -
Wystarczy mojemu natchnionemu sercu.

Wiersz ma kojący klimat jednak podzieliłabym go na strofy. Czytelnik musi mieć chwilkę na oddech :)
PozdrawiaM.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Na początku była pewność. Zawzięcie splecione z przekonaniem, że nic nie stanie na drodze. A jednak - los rozplątał moje nadzieje. Zostałam sama. Śmiech wypełnił czas, twarze wokół tańczyły w radości. I wtedy - on. Spojrzenie, co zatrzymało chwilę. Uśmiech, co zahipnotyzował. Rozmowa jak dotyk skrzydeł. Zdjęcie skradzione w ułamku sekundy. Numer zapisany w pamięci jak sekret. Potem powrót do pustego pokoju. A zaraz po nim - jego głos w telefonie. Kilka słów, ciepłych, a jednak zbyt krótkich, by nasycić pragnienie. Dni mijały. Wiadomości spadały jak krople deszczu - rzadkie, chaotyczne, czasem niezrozumiałe. Nie odpuszczałam. Słałam mu obrazy, jakby zdjęcia mogły zapełnić ciszę. On przyjmował je pozytywnie, lecz bez iskry, a ja pytałam siebie: czy widzi mnie, czy tylko moje ciało? Minął miesiąc. Cisza wciąż trwała, aż wreszcie wysłał swoje zdjęcie. Jakby uchylił drzwi do świata, którego wciąż nie znałam. Rozmowa rozkwitła. Obietnica spotkania  zakwitła w moim sercu jak wiosenny pąk. Czekałam jak ziemia na deszcz - a on odwołał. Przeprosił. Obiecał. I niespodziewanie zadzwonił. Jego głos - ciepły, kojący, lecz pełen tajemnic, których nie chciał wyznać. Rozmowa była tańcem pragnień, a nie opowieścią o nim. Nalegał na zdjęcie, jakby moje ciało było ważniejsze niż ja. I wreszcie - dzień spotkania. Poranek - napięcie. Południe - czekanie. Wieczór - radość. Zawahał się: czy warto? Czy ma to sens? A jednak przyjechał. Milczący, niepewny. Jak cień człowieka, którego chciałam poznać. Pragnienie płonęło w jego oczach, ale słowa gasły na ustach. Trzydzieści minut  uciekło jak piasek przez palce. Odwiózł mnie. Pożegnał. Zniknął. A ja wciąż wiedziałam o nim tak niewiele, jakbym nigdy go nie spotkała. Teraz dni mijają, jeden za drugim. A on milczy. Wołam -  a echo nie odpowiada. Moje pragnienie rośnie w ciężar, ściska serce coraz mocniej. A odpowiedzią jest tylko  cisza.
    • @Alicja_Wysocka …dzięki, pozdro.
    • @Andrzej P. Zajączkowski Nie znam angielskiego, więc nie potrafię ocenić wierności przekładu względem oryginału  ale jako osoba, która czuje rytm i muzykę, widzę (a właściwie słyszę!), jak trudna to musiała być praca. Tłumaczenie poezji przypomina mi układanie słów do piosenki - słowa muszą pasować do melodii, do czasu trwania nut. A tutaj każda fraza ma swój rytm i ciszę. Dla mnie to prawdziwa sztuka. Piękna robota, chwalę i dziękuję.
    • @Jacek_Suchowicz  Bóg nie chciał ich śmierci Klub 27- nie poradzili sobie z życiem
    • @Andrzej P. Zajączkowski – najlepsza metoda: powiedzieć na głos

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...