pop 6 : melancholia schodzenia do pustej piwnicy

[Jan_Wodnik]

a ty mi nie przeszkadzaj snuć smutne swetry słów na ciało
pod jesień gdy chłód i wszystkie rowerowe ścieżki
prowadzą w mrok zaś szczytność pospolitych łajdactw
płynie balonem nad miastem co miele żarnami kości
na proszek na sen gdy jeszcze ulice nic nie mówiąc
pocą się ze strachu by nikt ich przez pomyłkę nie rozkopał
i kiedy spiderman wziął bezterminowy urlop a batman
odpiął swój polotny płaszczyk powiedz
jak znosisz te buty które nie chcą już pracować
a gdy powędrują na przymusowy odpoczynek
do kosza w noc jak bezoka modiglianka daj znać
gdy schowasz się w bezmiar czerni w lęk
który codziennie wybucha tysiącem równoległych światów
o świcie kiedy trzeba wstawać i znów iść w dół
po schodach do piwnicy miasta po mięso i chleb
a grot wbija się w bok i dzwonią klucze drzwi
których nigdy nie będzie można otworzyć
ni wejść
ni uciec
ni pozostać
wśród prostych emocji
co strzelają z rzeczy które zobaczysz lub dotkniesz
(- to nie wiersz to czysta poezja czerwonych pantofelków
macierzyste komórki bozony chaotyczny bełkot materii
na dnie gdzie nudne nic zawijane w sreberka
przegniłych uśmiechów) - więc jak znosisz te buty
które odchodzą i nie chcą i już
no powiedz...

[Gość]

@Jan_Wodnik

na wejściu strasznie mi s-yczy:
"snuć smutne swetry słów"

[Gość]

@Jan_Wodnik

na wejściu strasznie mi s-yczy:
"snuć smutne swetry słów"

[Jan_Wodnik]

dzk za wpis. "Wejście" miało brzmieć, stąd aliteracje ,zabieg zamierzony i pod kontrolą... Dzk. pozdr. JW

[gabrysia_cabaj]

piękny wiersz!!!
zabieram do ulubionych i będę wracać
pozdrawiam
g.