Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pociągi na wietrze
światła
i mosty w deszczu

w pustych lustrach serc
szary brud
umarłych miast

a ja stoję
i krzyczę modlitwę
by było mnie więcej

Opublikowano

http://www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=3292 proponuję przeczytać i bez porównań - jedynie poprzednicy niech się zastanowią nad sensem tego i owego - bez reklamy i reklamacji - jakoś ten tu mi zupełnie nie pasuje - taki troszkę infantylny - ale to oczywiście moja sugestia
MN

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie wiem czy się dobrze zrozumieliśmy bo jeśli taki odbiór to nie mam co tu robić i proszę wziąć ten mój poprzedni wywód za ten wiatr - choć w rzeczywistości - to pociągi wywierają na powietrzu wiry tworzące wiatry - znane są przypadki w Ameryce Płn. kiedy to taki super-ekspress skądś-do-kądś narobił więcej szkód niż inne traby powietrzne przez dobrych kilka poprzednich lat - niech i ja tym odwieję
MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie wiem czy się dobrze zrozumieliśmy bo jeśli taki odbiór to nie mam co tu robić i proszę wziąć ten mój poprzedni wywód za ten wiatr - choć w rzeczywistości - to pociągi wywierają na powietrzu wiry tworzące wiatry - znane są przypadki w Ameryce Płn. kiedy to taki super-ekspress skądś-do-kądś narobił więcej szkód niż inne traby powietrzne przez dobrych kilka poprzednich lat - niech i ja tym odwieję
MN


byłam i patrzyłam , hmmmm...coś w tym jest,Messalin oko

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W pustym łonie, gdzie echa tańczą cicho, tkwi embrion myśli, nie ciała. Składamy dłonie, szepcząc modlitwy, o duszę, która nigdy nie zaistniała.   Prawo i wiara, dwa kamienie młyńskie, mielą decyzje na proch codzienności. Jedni widzą iskrę, świętą i boską, inni zaś lęk, w imię wolności.   W komorze echa, gdzie sumienie waży, płód staje się sztandarem ideologii. Morderstwo? Zbawienie? Kto wskaże granicę? Moralność tańczy w rytm patologii.   Matka, ołtarz z krwi i kości, naczynie wyboru, pole bitwy. Jej ciało, nie jej, lecz publiczna własność, w dyskursie zimnym, pozbawionym liryki.   A co z tych, którzy przyszli na światło, ale światło ich oślepia, rani, dusi? Ich krzyk zagłuszony, mniej ważny, mniej święty, bo wiersz o życiu pisać trzeba, a nie katuszy.   Nienarodzony krzyk ma potężną siłę, rozdziera ciszę, zmusza do myślenia. Lecz krzyk żywego dziecka, bitego, głodnego, to tylko tło dla wielkiego istnienia.   Więc rzucam ten wers, jak kamień w wir wody: Hipokryzja jest największym grzechem. Czcimy potencjał, gardząc rzeczywistością, dusząc sumienia, odbierając oddech.
    • @huzarc   idę obok Ciebie.   tez nie wiem dokąd.   dziękuję.      
    • @Gosława   wsiąkanie w chłodną prawdę o przemijaniu
    • @huzarc   mocny kontrast między jawnym gniewem a cynicznym wyrachowaniem.   wers "rozpylę brokatem" genialnie oddaje brutalność aktu uniewazniania.   celne i zwięzłe ujęcie współczesnej polaryzacji.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      :) Cieszę się, że się spodobał i zatrzymał na chwilę.   Tak, to prawda. Dzieki za reakcję i komentarz. Pozdrawiam.     Myślę, że ten temat nie powinien się dać tak łatwo wyczerpać, ale zrobiłem co mogłem I jak umiałem, cieszę się więc z takiego odbioru. Dziękuję i pozdrawiam.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...