nieproszona

[Jacek_Suchowicz]

nawet nie wiem kiedy przyszła choć jej nikt nie prosił
robiąc sobie cichą przystań chytrząc każdy grosik
nie pytając nas o zdanie zamieszkała z nami
nasze menu ciągle ganiąc częstując ziółkami

wypełniła gaworzeniem zapomniane kąty
i marudzi od niechcenia do dwudziestej piątej
rozrzucała swe zabawki pomazała ściany
jest w uśmiechu kilkulatki słodkim i kochanym

lubi sobie ponarzekać głośno utyskiwać
wsadzi szpilkę tak bez echa ponoć nie złośliwa
co i rusz nam coś zmajstruje tak niby przypadkiem
wzrok zepsuje słuch przytępi lub ból sprawi w klatce

ma pomysły nieskończone jak pokory uczyć
zatwardziałe charaktery sama zręcznie kruszy
celną puentą podsumuje na pogrzeby chodzi
bo krąg osób jej najbliższych to już poborowi

choć łagodna ale czasem mięsem rzuci mocno
ma wokoło wianek osób lecz cierpi samotność
jak memento nam powtarza czujcie się spełnieni
i nauczcie się dniem cieszyć a chwilę docenić

[Nata_Kruk]

Przychodzi "nieproszona", taka kolej rzeczy, ale najważniejsze, by mieć odwagę patrzeć
jej w oczy z uśmiechem i niekoniecznie w lustro.. ;)
(...)
.. i nauczcie się dniem cieszyć a chwilę docenić.. to prawda, małe radości to maleńkie
"cuda" mijających dni.
Pozdrawiam.

[Jacek_Suchowicz]

wiesz właściwie życie składa się z małych radości

dzięki pozdrawiam Jacek