Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Gdzie się podziały te długie zimowe wieczory
bez telewizji, a nawet i radia.

Pożarł je c z a s

Gdzie się podziały te długie zimowe godziny,
nawet minuty, które się dłużyły bez końca
bez telewizji i radia.

Pożarł je c z a s

Gdzie się podziały te długie zimowe wieczory,
co zajmowały kobietom wieczność
przędzenia wełny na kołowrotku.

Pożarł je c z a s

Gdzie się podziały te długie zimowe wieczory,
co zajmowały kobietom wieczność
tkania dywanów na krosnach.

Pożarł je c z a s

Gdzie się podziały te długie zimowe wieczory,
co zajmowały kobietom wieczność robienia
dzieciom skarpet i swetrów z wełny na drutach.

Pożarł je c z a s

Gdzie się podziały te długie zimowe wieczory,
które chłopi spędzali grą w karty.
A od papierosowego dymu można było
w powietrzu siekierę zawieszać,
na co pomstowały kobiety.

Pożarł je c z a s

Gdzie się podziały te długie zimowe wieczory,
którymi zające przychodziły w zagrody chłopskie,
a my chłopcy mieliśmy uciechę im się przyglądać
i ubaw, by je złapać.

Pożarł je c z a s

Pisałem, dnia 18-12-2013 rok. Podlasie

Opublikowano

Czas jest bezlitosnym tworem, lecz jednego nie jest w stanie pożreć, to są wspomnienia, a te są silniejsze niż soki trawienne beznamiętnego głodomora.
Dobry tekst, może pomyśleć o powrocie do tego co było...
Pozdrawiam.

Opublikowano

Smut taki ,że długie zimowe wieczory są przy tym idyllą.
Jeszcze ze dwie strofy i paw murowany.
"Czas je pożarł." - zdanie spełniające rolę refrenu ,odbija się czkawką. Właściwie to dobija.
Jeśli to wpływ Podlasia ,nigdy tam nie pojadę.(żart)
Maniera wklejania tych durnot sięga apogeum .

Ludzie! zamiast żucia bez końca tej "męczybuły" dajcie człowiekowi jakieś wskazówki.Może tych co "achają" i "ochają" posłucha.
Coś takiego pisze się trzy minuty.Czyta minutę.Niesmak pozostaje przez godziny.

A ja narzekałem kiedyś czytając "Cierpienia młodego Wertera".
Opublikowano

Gryf -

Serdecznie dziękuję. Ja właśnie mam wspomnienia i to trzyma mnie przy życiu i daje pozostać dalej człowiekiem.

Mariusz_Sukmanowski -

No cóż, z pewnością jesteś mieszczaninem i nie spodobał się wiersz? Pamiętaj, że każdy człowiek to osobna jednostka.
Nie chcę być osobowością, tylko osobą. Wiersze mogą się nie podobać, ale nie są durnotą. Nigdy. Durnota jest wtedy,
gdy mężczyzna bije kobietę. Durnoty nie są wklejane.

Wiersz, który tutaj wrzucę, jest zwykłym przypadkiem, że ten, a nie ten.

Pamiętaj, że każdy człowiek, to inna istota pod względem emocjonalnym, charakteru, przeżyć i zdolności lub jej brak autorskich.
Serdeczności

Opublikowano

Ech Patrioto, no i co tu wspominać, komu dobrze, temu dobrze,
Kobiety do tkania dywanów, przędzenia wełny, robienia skarpet na drutach,
a mężczyźni do kart i papierosów.
Też mi atrakcja, dobrze, że pożarł!

Gdyby tego nie zrobił, nie byłoby komputerów ani Poezja Org, ani Twojego pisania.

Serdeczności :)

Opublikowano

To prawda, Alicjo, że pożał to czas - i nie ma czego załować. To jest powrót moją wyobraźnią. Żal najgorszy tylko jest ten, że przez ten pożarty czas i lat przybyło. Były takie czasy. A ja tylko przez wspomnienia do nich wróciłem. Ale mimo to kobiety nie były tak poniżane, jak dziś, za dwa pięćdziesiąt na godznę. Kobiety wówczas miały takie zajęcie na czas zimowy. Nie oznaczało to, że mężczyźni je wykorzystywali. Z kolei mężczyźni mieli swoją robotę, jak wyplatanie koszy i to nie z wikliny, jak dziś, a z młodych pędów wiązu, gorszego materiału. Robienie np. chomątów i innych przedmiotów niezbędnych na wsi. A w innym domu innym razem grali w karty. Ty sama, z ponad dwa lata temu opisywałaś w wierszu dom swoich dziadków na wsi, ze wspomnień, jak było tam fajnie. Serdeczności od Mietka.

Opublikowano

@M_Patriota
Ja ci nie wróg.Zrozum chłopie ,że fałszywi klakierzy robią tobie krzywdę ,mi,każdemu ,robią krzywdę poezji.

Jeśli naprawdę nikogo nie stać na to ,by uczciwie wziąć na "warsztat", twój tekst zrobię to ja.Ponieważ nie krytykuję z powodu złego humoru ( bo zupa była zasłona:)),tylko po to by coś ci uświadomić.

1.Każde wypowiedziane przez ciebie zdanie ( wers) podsumowuje :
Czas je pożarł.-jest to zbyt częste ,brzmi jak czkawka ,a ponieważ tekst nie jest krótki ,zwyczajnie nuży .Poza tym do rozpatrzenia jest szyk: Pożarł je czas - nie brzmiałoby lepiej.

2.Pierwszą strofę i omówiony już "refren" zostawiamy w spokoju.Co wydarzyło się w strofie drugiej ? Nic .To kopia zwrotki pierwszej ,rozbudowana o nic nie wnoszące słowa.Jeśli miał to być akcent ( silniejszy akcent) ,to jest nieudany ,bo zimowe wieczory są długie i dłużą się bez końca nawet jeśli tego nie obarczysz słowem :długi w stopniu wyższym czy najwyższym.Potem to masło maślane jeszcze powielasz.

3."Gdzie się podziały (te długie- wykreślamy) zimowe wieczory,
co zajmowały kobietom wieczność
przędzenia wełny na kołowrotku."

4 Strofa kolejna i kolejna :albo scalić z tą wyżej ,albo odpuścić już sobie tematykę przędzy ,robótek ręcznych i szycia zasłon ,cerowania skarpet czy haftowania ,bo to nuda.Krosna czy kołowrotki już zaakcentowały co autor miał na myśli.

5 Dotarliśmy do "chłopów" :spędzali grą w karty - brzmi to fatalnie ,niegramatycznie .

6 Powiedzmy ,że końcówka - ostatnia strofa-najlepsza ( oczywiście poza "te długie"- wszędzie do usunięcia)

Ogólnie:
-nie choć na łatwiznę ,pomyśl co chcesz przekazać ,wymyśl jakiś interesujący tytuł;
-nie podpalaj się jakimś wydarzeniem ,ochłoń ,przeanalizuj ,pokreśl trochę w zeszycie i z każdych 10ciu zdań wybierz jedno.To czasami i tak za dużo ( wiem po sobie). Epopeje pisał Mickiewicz i uwierz ,że nie jest to proste.
- owszem dobrze jeśli w wierszu jest jakieś napięcie ,jakaś myśl "nieuczesana" ,jakieś zdanko ,o które warto potknąć się "okiem" ,ale nie jest to konieczność.Ważne żeby nie zabić czytelnika monotonią i marazmem.Albo co gorsza rymem dla samego rymu.
-zainteresuj czytelnika sobą ,swoim środowiskiem ,swoim światem ,swoimi myślami a nie dupą Maryny ,której nie znasz;

Ilu jest uczestników tego portalu ,tyle otrzymałbyś rad, mniej lub bardziej fachowych ,więc powiem ci całkiem rzeczowo:
-jest mnóstwo dobrej ,fachowej "pisaniny" na temat tworzenia. Warto tam zajrzeć.
-serce to nie wszystko ,jest jeszcze rozum i to on służy do pisania;
-jeśli weny brak ,warto odpuścić ,bo tworzenie to akt ,a żeby nastąpił akt musi być bodziec.Harmonogram z cyklu: teraz ja wyrzuć do śmieci.
Błędy robi każdy ,ale warto je WIDZIEĆ i eliminować.

Twój styl ,to twój znak rozpoznawczy i nie chodzi o to by był najbardziej pokraczny ,cudaczny czy szokujący.



Wypowiedzi z cyklu :to fajny wiersz są tylko fajne:)

tyle ja ten głupszy
pozdr

Opublikowano

Mariusz_Sukmanowski -

Dziękuję Ci serdecznie, że na tak błahy i marny wiersz formą treści i stylem, zadałeś sobie aż tyle trudu w obszernym opisie, uświadamiając i doradzając mi, jakie popełniam błędy w pisaniu wiersza.
To coś z Twojej strony niesamowite. Bądź zdrowy i szczęśliwy.

Devil_de_la_Muerte_ -

Wygląda ten wiersz jak tekst piosenki, z racji tej, iż słowa się powtarzają, jak w piosence. Podczas pisania nie miałem na myśli, jako piosenkę, ale tak wyszło. Ja tylko myślą się cofnąłem do lat z przeszłości opartej na faktach autentycznych.
A że jednej osobie wiersz wyda się jak zgroza, innej jak piosenka, jak w Twoim odbiorze, to fajnie.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I bi bi.                          Maska, jak sam.    
    • Ot; stary raper, trep ary, rat sto.    
    • On;       - baby brak(?) - skarby bab... no.  
    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...