Kaktusowy świerk.

[Adrian_Janochowski]

Więdnąc wdał się w pobudkę odciągając zmory
Nie krzyknie mężnie w jasność z majestatem sporym
Zapuści swe korzenie płytko w stronę piasku
Siwiejąc całą kulą dyndającą płasko

Znalazłszy się w sytuacji opłakanej rzewnie
Zmaga się z samotnością utyskując biednie
Ileż można czekać na świat mrożący olej
Będąc samemu na jak w szafie lep na mole

Rozmyślanie skłania Go na skraj przepaści
A armie ciemności nie przestają tłamsić
Czasem wraca do czasów ujarzmionych
Lecz przed dawnym błędem się już nie obroni