Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wierzyłam w siłę miłości,
dopóki nie doświadczyłam nienawiści.
Moje serce było młode i niewinne,
dopóki nie poznało świata.

Miałam niegdyś przyjaciela.
Dawałam mu co dzień część siebie,
jednak on nie dał nigdy nic w zamian.
Odszedł, kiedy zabrał wszystko.

Egzorcysta miał wypędzić demona
z mojego nagiego ciała.
W pokoju numer dwadzieścia sześć
przępędził jedynie krzyk sumienia.

Ludzie łatwo zatracają się w brudzie -
tak mawiała moja przyjaciółka.
Zniknęła, kiedy skończyły się pieniądze.
Pozostał po niej jedynie głód.

Stałam się morderczynią,
zabijanie przynosiło mi uciechę.
Pewnego dnia zasnęłam,
obsypana białym proszkiem.

Opublikowano

@Caroline_Lightmoon

szatan czekał a z nim jego sitwa
nie wierzyłem w swoje wybawienie
jeszcze jedna rozpaczliwa modlitwa
Bóg wysłuchał przyszło oczyszczenie


Jeżeli autobiograficzny to stapasz po kruchym lodzie lub stapałaś.
Codziennie miałem "uciechę". Nie żałuję niczego. Nie wuinie nikogo.
Ależ dół;))) Powodzenia;)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




..Fajnie:)..cmoknij mnie w adamsa :)..Zrobiłem kopię i wyślę do Nadarzyna :)..niech wiedzą :)..Przy okazji zapytam czy imć Pomyłek Stokrotny..to czasem nie ich..Niewolnik Roztropny :)


"cmoknij mnie w adamsa"!!!!!!!!!!!!!!! Przejrzałemj cie!!!
I co? Masz zmazy teraz? Rozmarzyłeś się heniutek?
Chyba nalezy poczekać na jakiś pedali erotyk;)))
Napisz!!!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Twój wiersz niesie w sobie gniew, który nie jest pustym krzykiem, ale wołaniem z głębi. Czuć w nim, że nie zgadzasz się na zakłamywanie rzeczywistości – na to „nic się nie stało”, gdy w środku aż kipi. Bardzo mocno wybrzmiewa napięcie pomiędzy światem zbiorowym (mury, bunt, volty, gniewne chmury) a prywatnym, intymnym detalem – sukienką, przykurzoną i zapomnianą. Ten kontrast robi wrażenie, bo przypomina, że historia i wielkie zrywy zawsze spotykają się z codziennością, drobnym ludzkim życiem.    
    • @SomalijaW sobotę było ładnie, bo od niedzieli zaczęła się listopadowa jesień:)
    • @Migrena są ładne miejsca na ziemi, gdzie jest spokojnie, ciepło. Są promienie słońca, nie ma huraganów. 
    • Bardzo osobisty wiersz, i osobliwy. Podoba mi się ta palisada z onych, i kilka/kilkoro rzeczy jeszcze. Pozdrawiam.
    • To nieprawda że nic się nie stało, że drobnostka, mała rzecz epizod na scenie. To nieprawda że tak musi być. Ktoś mówi nie słucham, bo w powietrzu kotłują się zmysły Bunt się rodzi i nędzna zawierucha. Gra nie o pieniądze się toczy, lecą prośby głuche jak kamienie. Chmury swe postronki zrywają gniewne pomruki już słychać z oddali. Z jednego volt powstają tysiące, one mury obalą. Dalej jest tylko przepaść porzucona. jak ta sukienka co nieco już przykurzona. W kącie teraz troszeczkę pomięta. Och jaka piękna! Kolorów czujności nikt nigdy nie zatrze jak prawdy, że nic nie dane zostało na zawsze Moje ja wychodzi z cienia, ale przecież mnie nie ma.                                                                
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...