Czy się uda

[Tomasz1k1_]

Na pajęczyn bladej puszystej drabinie
Wspinam się w mlecz gwiezdny, mgłą wrastam powoli.
Och, jak dobrze widzieć, że księżyc nie stroni...
Na którym zawieszę za chwilkę Twe imię.

Nad tasiemczą górką kandelabry świetlne,
Spadające łezki - konwalie litości.
W bajorze granatów rozdumałem Etnę
Serca, bo cóż więcej... mogą ludzie prości...

Galaktyczne miąższe me myśli w całun tulą,
Powieki pył zgarnęły zzaniebnych staroci,
I wrastam, wchodzę z moją pomiętą koszulą,
Uskrzydlony świerszczy rozbłyskiem dobroci.

Wspinam się w mlecz gwiezdny, w hejnał nocy kruchej,
Na drabinie z duszy, nad ziemską kołyską,
Półsenny, niczyi... półstwórcą, półduchem...
Po księżyc dla ciebie, po gwiazdy... po wszystko...



Wiersz powstał do obrazu Pawła Widery, który możecie zobaczyć pod niniejszy linkiem: https://www.facebook.com/TomaszK90

[aluna]

Tomaszu ,świetne przemyślenie , czytając wiersz widzę obrazy-to ważne i nie tylko, przesłanie -zdobyć to co najważniejsze jest w zasięgu ręki,,,,!
Pozdrawiam!

PS
Twe- nie ma takiego w języku polskim zaima Twoje,
i -niczyi- niczyj.

[Marek_Orzełowski]

mgłą wrastam powoli? nigdym takowego zjawiska nie widział. na czym to polega?
konwalie litości, bajoro granatów, które pozwoliło ci rozdumać Etnę? plus reszta językowych dziwactw, które nie tworzą poezji. naprawdę nie. poezja to nie jest łatwa ścieżka za-wszelką-cenę-odwrócenia-logiki. to coś innego.

[Tomasz1k1_]

To jest twoje zdanie - tak samo nijakie jak moje. ;) I nie wyobrażaj sobie za dużo.