Jesienne pająki

[Andrzej_Kosinski]

Najbardziej majestatycznym przejawem jesieni
Są dla mnie

pająki

Spasione
Obżarte
Nasycone nadwyżką letniego urodzaju
Pijane od fermentującego światła

Bezwstydne tuczniki
Testujące co wieczór
Wytrzymałość
Barokowych girland
Śmiercionośnych koronek
Pułapek których finezja oszałamia ofiary

Zwisają ciężko i nieprzyzwoicie
W swoich włochatych garniturach
Jeszcze zanim Kapłan Żądło
Połączy na wieczność
Kruchą naiwną
Zachwyconą welonem Wybrankę
Z chorobliwą otyłością Pana Młodego

W

Małżeński węzeł

Nie
Nie węzeł

Łańcuch

Pokarmowy

Nie sposób obserwować ich splecionych
W konwulsyjnym tańcu tej konsumpcji poślubnej
I nie pomyśleć

O kamieniu ciśniętym w niebo
Przez podnieconego skutecznością przemocy
Małpoluda

O wojnie
Aleksandra z Persami
Rzymian z Grekami
Boga Jedynego z Bogiem Jedynym
Systemu sprawiedliwego z systemem sprawiedliwym
O machinach oblężniczych
O kruszących się murach

Nie sposób
Nie poczuć zapachu prochu
Nie usłyszeć jęku stali penetrowanej przez stal

A wszystko to na płótnie
O żywej pulsującej fakturze
Na płótnie splecionym ze spulchnionej gleby
Z fermentującego światła
I z gnijących liści

Malowanym kroplą krwi
Utoczoną
Przez zachłanne
Pajęcze żądło

Pokrytym
Werniksem
Pajęczyny

02.10.13

[Edyta_Gaczyńska]

Wydaje mi się, że połączyłeś dwa wiersze, niezbyt udanie. Uważam,że lepiej by było dla dobra wiersza usunąć wersy od: O wojnie /Aleksandra z Persami... Zrób z tego wiersza dwa utwory i po problemie.

[Andrzej_Kosinski]

@Andrzej_Kosinski

Można i tak do tego podejśc... jezeli coś zrobiłem nie bardzo udanie ( wnioskując zTwojej reakcji) to chyba przejście z metaforyki świata przyrody w analogię z atawistyczną, agresywną i drapieżną naturą ludzkiego gatunku, która ma bardzo głębokie, ewolucyjne korzenie. Ale to tylko jeden z wielu punktów widzenia. Kwestia chwili i nasroju :-)