A Tyś szedł...

[Lucjan Bieniecki]

A Tyś szedł...

Powiało wiosną, a Tyś szedł,
Z nadzieją życia pośród drzew.
I powiewała suknia Twa,
Jak onej wiosny pierwsza mgła.

Choć las szarości nosił cień,
Za Twoim przejściem wracał dzień.
W jodłowym parku dzwonów głos,
W pielgrzymkę pisze ludzki los.

Świątecznie szemra pośród drzew,
Na Alleluja-wiatru śpiew.
Płynący na nim śpiewny dzwon,
Chwałę ,zwycięstwo głosi on.

W cichych zakątkach ludzkich serc,
Mogły nadzieje w końcu lec.
Nad dzień szarości ,unieść wzwyż,
Dzień Zmartwychwstania uczcić dziś.

Z iskier nadziei płonie stos,
I łezki szczęścia spłyną ros.
I wskrzeszą wiosnę ,nieba dar,
Budząc nadziei nowy czar.

Pochylmy głowy idzie Pan,
Głosząc zbawienną chwałę ran.
Z nocy -ciemności, jutrzni czas,
Z grobowej skały strąca głaz.

Józef Bieniecki