Działko

[Agnieszka_Horodyska]

Teraz mi bezpiecznie. Herbata paruje
Pod okiem, śnieg na dachach nie spada, nie spada,
Nikt nie bierze kącika, nikt kącika nie psuje,
Przytulność mnie objęła jak najlepsza rada.

Puszystość pod stopami, kaloryfer mruczy,
Że zawsze będzie obok w kąciku, w kąciku,
I nic mnie nie poruszy ani mnie nie wzruszy,
Tu nie ma filozofów i nie ma zastrzyków.

Herbata jest gorzkawa i czuć ją językiem,
Jak piasek gdzieś wyśniony, na niby, na niby.
Ten kto mógłby zawołać, śpi ze swoim krzykiem,
Więc czemu ciągle szarpię, czemu tłukę szyby?

Czemu wołam ,,wybacz" niewidzialnym smutnym,
Z których właśnie kpiłam, w amoku, w amoku?
Może świat jest we mnie? Bezbronny, okrutny?
Nie, to głupi pomysł. Znów puchaty spokój.

Przysypiam, a herbata rozlewa się, wsiąka
W kanapę, koc puchaty i we mnie, i we mnie,
Jak dobrze, ja nie czuję, że wybuchła bomba,
Jak dobrze, chyba dobrze, jak pogrzeb - przyjemnie.

[Sylwester_Lasota]

byłem, czytałem :)
a tak swoją drogą, ciekawe dlaczego nikt nie komentuje...
pozdrawiam serdecznie i do poczytania :)

[Agnieszka_Horodyska]

Dziękuję za wizytę :)
Dlaczego nie komentują? Pewnie to jakiś spisek.
Pozdrawiam ciepło!

[Alicja_Wysocka]

Śpiewnie i tak chyba miało być.
Może mi tylko za dużo dokładnych rymów, ale to jak się domyślam celowe, podobnie jak powtórzenia, które służą umelodnieniu.

Pozdrawiam :)

[Agnieszka_Horodyska]

Miło mi z powodu komentarza :) Rymy nie były celowo dokładne, rzadko kiedy coś robię celowo... ... na przykład powtórzenia.
Pozdrawiam!