uczmy się

[Jan_Nepomucen]

zapytaj o słowa
których tak brakuje jak matki i ojca
cieni znaków na ścianie i materii
śladów przylgniętych do płotu
próbujących wplątywać się w dialog
z miękkimi poduszkami mleczy

zapytaj odpowiem
choć nie wiem jak ożywić zwoje
nadziei w umyśle na ścieżki z dzień dobry
czy niech będzie pochwalony
dziś smakujące jak preludium
spowiedzi dla samobójców

nie mając żalu do dat urodzenia
patrzę przez okno jak się wyrażają
kwiatostany ostów
zastygłe w turpistycznych plotkach
o wszystkim co się wydarzyło
pomiędzy proszę dziękuję przepraszam

w moich stronach słowa już nie pachną
dymem z ziół oczyszczających ołtarz
omijają z daleka wątłe stróżki światła
wsączające w ucho rozmowy
w nieznanym mi dotąd języku
o odkrytych światach

ubywa bezpiecznych miejsc
wszystko trwa krócej niż śmierć
zamalowuje pajęczyny utkane przez czas
samotną ławką z garbatym oparciem
udającą mahoniowy fotel
w rezerwacie dla dwojga

uczmy się grypsować
libretto spisane przez wiatr

[andrzej_barycz]

Na zachodzie bez zmian... u Jana Niepomucena, również :)

[Nata_Kruk]

Podoba mi się ten wiersz, narracja jest stonowana, co daje pewne ukojenie przy czytaniu.
W V-tej, pojawił się jedyny rym, może niepotrzebnie.. ;)
Pozdrawiam.