Kiedy zniknę idź, proszę, na łąkę

[Anna_M.]

Kiedy zniknę idź, proszę, na łąkę.
Usiądź na wonnej trawie, bez pośpiechu
oswajaj się z każdym źdźbłem.

Rozejrzyj się za moimi prochami.
Bez strachu nabierz pełną garść.
Wróć do domu i nastaw wodę.
Zawsze miałam w sobie dużo nadziei.
Teraz ma tylko inną postać, granulowaną.
Pij dwa razy do roku, wystarczy.

[shy angel]

Bardzo "lekki" wiersz. Taki nieskazitelny :). Podoba mi się. Nie będę się niczego czepiać, bo w krytyce nie jestem zbyt mocna :P. Ale życzę powodzenia. podoba mi się Twój styl :). pozdrowienia

[Konstancja safle]

Zadziałał na moją wyobraznię:)

[Anna_M.]

dziękuję
pozdrawiam
:)

[Lourds Nowak]

Trochę makabryczne, spłaszcza człowieczeństwo, ale myślę, że Pani jest jeszcze nieco za młoda na to żeby mieć własną filozofię. Wbijam za technikę genialne, za wrażenia dobre. Pozdrawiam serdecznie. Wrażenia tylko dobre, bo jak na mój gust, wiersz jest zbyt dosadny i jednostronny.