Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Przytrzymaj łódź która odpływa.
Zatrzymaj wiatr.
Dogoń ciszę.

Nie patrz na ziemię bo tam jest mrok
Który swą czernią smuci
Wyciągnij dłonie w kierunku łodzi...
Ona na pewno zawróci.

Przywołaj myślami wiatr
A on zrozumie
Że każdy mógł zagubić się w tłumie

Swoim ciepłym powiewem
Otuli twoje zmarznięte ciało
Bo to jest WIATR MIŁOŚCI.

Cisza też może być przy tobie
Jeśli dogonić ją zdołasz
To takie proste kochanie
Wystarczy tylko zawołać

To są symbole Nas samych
MIŁOŚĆ I CAŁE ŻYCIE kochany
Niech lęku w tobie nie budzi
Ten świat dotąd nieznany.

Opublikowano

na wstępie od razu powiem że albo nie piszemy rymem albo utrzymujemy stale się w nim do rytmu ponieważ burzy to cały spokój i harmonię :)
2. po co te oznaczenia z wielkiej litery "WIATR MIŁOŚCI" i "MIŁOŚĆ I CAŁE ŻYCIE" to wcale nie sprawia że słowa uderzają z większą siłą w czytelnika
3. z wielokropku też radzę zrezygnować on nie sprawi że dana linia będzie bardziej warta do przemyślenia niż poprzednia

piszę to ze swoich obserwacji :)

a na koniec zostawiłem sobie najlepsze interpretacje myślę że jakoś to rozumiem najwyżej pomożesz mi :) :

łódź w utworze pełni rolę ścieżki życiowej gdy podczas zagubienia w życiu próbujemy ją odnaleźć przypominamy sobie o wietrze który pcha nas do wyznaczonego przez nas celu

"Nie patrz na ziemię bo tam jest mrok
Który swą czernią smuci" ciekawa metafora :)
spojrzenie na świat od razu od negatywnej strony dodałbym że świat jest piękny tylko ludzie to bestie
"Otuli twoje zmarznięte ciało
Bo to jest WIATR MIŁOŚCI" i tu stanąłem proszę o jakieś dobre wytłumaczenie, na samym początku wiatr był tą siłą ale straciło sens

utwór cały brzmi jako informacja i przestroga może po prostu jestem zbyt tę.. by go pojąć :)
pozdrawiam

Opublikowano

Myślę, że jest to ciekawy utwór miłosny, który można z powodzeniem przekształcić w piosenkę. Łódź jako droga życiowa, swoiste piękno;
wiatr jako siła pchająca do przodu... ładny tekst.
Minus: niepotrzebne zastosowanie kapitalików, nie podkreślają treści, a zaburzają odbiór. Ten wiatr miłości też mi nie pasuje, dość pretensjonalna fraza.
Pozdrawiam ciepło :)

Opublikowano

Tytuł zupełnie coś innego mi sugerował, a tutaj, jest pewien "materiał" na... ale, dla mnie,
dogoń ciszę - już tytuł to "mówi", swoim, twoje, tobie, w tobie, kochanie, bo, to - 2 razy, prawie po sobie, która, który..
może coś jeszcze.. to wszystko do pominięcia. Słyszalne rymy, mogłyby dodać uroku... wybieram sobie z całości, miniatrukę.
Przepraszam za radykalne cięcia. Pozdrawiam serdecznie.

przytrzymaj łódź odpływa
zatrzymaj wiatr
tam gdzie mrok podaj dłonie
ciepłem dotknij

niech w tobie lęku nie budzi
miłość
świat dotąd nieznany

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...