Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

gęstnieje wzbiera hałas
czuję się bezpieczny
zdarzy się wdzięk
banalna historia w telefonie
po raz kolejny wyniosłem
że wszystko już było
estetyka anachronizm i tłum
mam dar opieki gniotę białą kartkę
przyjmuję z godnością
prawdziwe imiona tkanek

Opublikowano

wszystko już było...
..gniotę białą kartkę
przyjmuję...
prawdziwe imiona tkanek

Skoro wszystko już było, to poezja pozawerbalna, "pozaustrojowa" również, a "dar opieki" okazuje się być oczywistym skutkiem wiwisekcji słowa, wymuszonej "wzbierającym hałasem" współczesności. Poeci dzielą się na tych, którzy gnietli, gniotą i dopiero będą gnieść "białą kartkę". Solidny tekst, który kończy się zbyt wcześnie, puenta dopiero go otwiera.



Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wiesz, w tej kwestii nic się nie zmieniło, nadal uważam, że wiersz ma dopiero coś otwierać (dajmy na to wiśniówkę), przegadanie niejako czytelnika obraża, a do tego, może pozwoli zagnieść tę białą...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




w tym przypadku asceza słowa przekroczyła stan in minus wykrzywiając to w formę wyliczanki......................poza tłustkiem, który sam sobie może być miniaturą lub zaczynem - bo kodą jest, tylko treść porozrywana...
efekt zamierzony, tylko tak tłustek łypie łokiym, dzięki za opinię...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...